-          22 juli : Fietstocht van Gijmel via Leuven en Hoegaarden naar Namen (105 km, 10 ½ uur)

-          23 juli : Wandeling langs de Maas naar abdij van Malonne (18 km, 7 ½ uur)

-          24 juli : Fietstocht van Namen via Hoegaarden en Tienen naar Gijmel (85 km, 8 ½ uur)

DAG 1

Abdij van het park

Neen, we zijn nog niet open, maar we zijn alles aan het klaarzetten – zet jullie maar neer, krijgen we te horen aan de cafetaria van de abdij bij Leuven. Na een mooie krinkewinkel door het park van het provinciaal domein van Kessel-Lo hebben we ons eerste doel bereikt. De eerste lading Eskimo’s van een lange rij worden uit de net samengelegde pot betaald en de toiletten worden vooral uit voorzorg bezocht.

We waren bijna stipt op tijd vertrokken, een kwartiertje na negen aan de kerk van Gijmel. Veel tijd voor kennismaking hadden we niet nodig, de harde kern van vorig jaar is weer present. Piet en Anne hebben op het laatste moment forfait moten geven. 

-          Ingrid (zonder Danny, die bestuurt de bezemwagen)

-          Marlene (zonder Seppe, die is al opgebezemd, na 3 maanden herstel heeft hij nog maar net zijn eerste stappen zonder krukken gezet)

-          Marc (zonder Gina dit jaar, al dan niet electric)

-          Liesbeth en Hugo (de nestors en rustige vaste waarden)

-          Vera en Luk (op de mountainbike)

-          Mario en Christel rijden voor de eerste keer mee, met vrijwel splinternieuwe fietsen compleet met een gel-kussen (wat na verloop van tijd een belangrijk voordeel zal blijken voor wie niet zoals Ingrid twee fietsbroeken over elkaar draagt of zoals Seppe een halve pot Nivea in zijn broek smeert)

Na een vlotte eerste 15 km op de dijk van de Demer namen we onze eerste slok aan de oevers van de overvolle plas van Rotselaar (de stille getuige van de kletsnatte zomer) en volgden na een kort meningsverschil met de nieuwe fiets-GPS van Marc de nummers van het Dijlenetwerk langs de watermolen over Wijgmaal langs de Dijle naar de bierstad Leuven.

Als we voldaan de abdij verlaten stuurt de GPS ons naar het Noorden, er dreigt even een splitsing van de groep als we op onze passen terug beginnen bollen. Net op tijd stellen we vast dat ons referentiepunt niet deze abdij van Vlierbeek was maar de 4 km verder gelegen abdij van het Park, waar we zonder pauzeren door cruisen om de velden van Bierbeek in te rijden. 

Drinkbussen vullen

Een heroïsch stukje veldtocht door de steile veldwegen rond Bierbeek eindigt aan een gepaste picknickplaats, bushalte De Varkenstal. 

In de Aarschotse straat slikken we onze trots in en maken rechtsomkeer om niet terug een smalle bosweg te moeten overwinnen. Daardoor passeren we zonder brokken Neervelp en Meldert, om in Houtem vast te stellen dat onze mobiele drankvoorraad tot onder het alarmpeil is gezakt – te danken aan het meevallende zonnig-warme weer en het wat tegenvallende heuvelachtig-zanderige parcours. 

Ingrid en Hugo nemen zonder schroom het initiatief om aan te bellen bij de huizen van een kleine nieuwbouwwijk waar de opritten en voortuinen nog bouwwerven zijn – en al bij het derde huis krijgen we in ware Man Bijt Hond stijl een warm welkom en met fris water gevulde drinkflessen, met het aanbod om op het terras in de tuinstoelen uit te rusten. De anderen hebben ondertussen ook sociaal contact gemaakt met een duo dat naar Namen fietst en ons de fietsroutenummers verklapt die ons bij de start van de spoorwegbeddingravelpiste moete brengen.

Dat verdient een nieuwe uitgebreide rust onder de toren van de verrassend grote en hoge Hoegaardenkerk, waarna een aanloop over de Grote Gete ons op het juiste spoor zet.

Het spoor van Tienen naar Namen

Een spoorwegbedding is dan wel nooit heel steil, maar deze loopt wel dertig kilometer langzaam bergop, een free ride met de pedaalvoeten in de lucht is er niet bij. Na de zware en warme voormiddag levert dat bij Eghezée, de laatste grote plaats vóór Namen, een beeld van 9 dappere maar uitgebluste fietsers op. Op het enige terras in de omgeving, aan het grote ronde punt, krijgen we op onze beleefde vraag om onze net gekochte frisco’s op te eten het een vriendelijk maar vastberaden “non – on vend aussi de la glace”. We lossen het op met een compromis, de frisco’s mogen in de diepvries tot we onze dubbele porties dorstlessers binnen hebben. 

De bezemwagen wordt opgeroepen om wat er van Vera rest te redden voor de volgende dagen. 

Niet ver voorbij Eghezée begint de lange verwachte afdaling naar de Maas. Daar hebben we afspraak met Danny aan het station om de helft van de resterende groep op te laden, waarna de laatste vier de fameuze klim naar achter de Citadel beginnen : Cristel, Mario, Marc en Luk geven nog even een demonstratie (wat eerlijk gezegd voor een groot deel aan de kwaliteit van hun fietsversnellingen toe te schrijven is). Het zweet gutst nu volop van de helm op de trappers, de laatste druppels uit de drinkbussen doen nog een poging om de dorst te lessen. 

Op de weg van het station naar de voet van de klim rijden we door het gezellige oude centrum van Namen waar we tot onze verbazing overal Duitse blaasmuziek en straatdans horen en zien – het is dit weekend Europeade.

       Château de Namur

De entrée in het Château de Namur maken we in stijl, bestoft en bezweet met de besmeurde fietsen stappen we de rode loper op om door de majestueuze hal naar de vergaderzaal Luis XIV te stappen die ons als fietsstalling is toegewezen. We hebben allemaal al wel eens wat minder luxe gezien dan dit, maar laten dat niet blijken aan het voltallige personeel.

Na een te korte recuperatietijd laden we onze batterijen op met een subliem fijn avondmaal en verhuizen onvermoeibaar naar de bar. Wir kommen aus Österreich, aus der Steiermark – zwischen Salzburg und Graß antwoordt de man naast mij in Lederhose. Ze zijn een van de 400 groepen die dit weekend in Namen de Europeade doen, een hoop zingen en dansen en blaasmuziek zoals we op onze korte rit door het oude centrum van namen al hadden gemerkt. Ik amuseer me door wat Duits met hen te klappen, gecharmeerd door de ironie dat de hoofdstad van Wallonië vol Duitsers zit.

Spijtig genoeg kunnen we niet in de stad naar jullie komen luisteren, we hebben hier iemand die heeft een Unfall gehat sein bein ist kaputt (Seppe steekt zijn krukken in de lucht om te bewijzen dat ik ze geen blaaskes wijs maak) – vielleicht können Sie hier etwas für uns spielen? Startschot voor een dol halfuurtje cultuur demonstratie uit het hart van het oude Habsburgse rijk – ze slagen er zelfs in om ons te laten meezingen en billenkletsen. Ik was het na 10 seconden al beu zei Marc – maar we hebben toch een schöne kant van Namen gezien en gehoord.

Over de nacht kunnen we kort zijn, niet alleen omdat hij dat ook was, maar omdat het niet uitmaakt wie zich met een pak chips troostte en wie met spuitwater uit de minibar en wie als een blok de spieren weer in vorm probeerde te slapen.

DAG 2

Picknick op de camping

Over het ontbijt kunnen we heel uitgebreid vertellen of gewoon kort samenvatten dat er vers fruitsap was, extreem lekkere zalm en op vraag gebakken spiegeleitjes of omeletjes. Gewoon top.

Zaterdag was Ingrid de gids, aan de hand van 30 A4 bladen leidde zij ons op een wandeling van 16 km, met als wortel voor de ezel de belofte dat we in Malonne bier in een abdij gingen proeven dat daar gebrouwen is. 

Het weer voorspelt wisselvalligheid, we voorzien ons daar dan ook op – maar de eerste uren komt al het nat uit onze eigen poriën. Na de korte afdaling naar de Maas en de zeven minuten dat we een rivierjachtje de sluis stroomopwaarts zien overwinnen klimmen we de steile vallei terug uit. Daarbij maken we even tijd om de geografie van de stad in ons op te nemen, Namen ligt ten noorden van de Samber waar deze aan de westkant de Maas instroomt, tegenover de grote hoge citadel die op een rots ten zuiden van de Samber boven de Maas uittorenend het grootste fort van Europa ligt te zijn.

Wie zich hier allemaal het minst van aantrekt is Christel, die vraagt zich vooral af hoe de net vernieuwde parket de barbecue van de thuisgebleven tieners overleefd heeft – en wat is dat allemaal met die fles die daar gevallen was in de keuken?

De grootste zorg van Mario is ondertussen dat hier vast en zeker hopen Pekemon’s te vangen zijn die hij met zijn f** windows fone niet kan catchen.

Na een avontuurlijk stukje Piet-pad (“bonken” door het bos, over een beekje zonder brug) bereiken we de camping Trieux waar de tot bevoorradingstruck omgetoverde bezemwagen ons opwacht, met het onafscheidelijk geworden duo Danny en Seppe. Al onze wensen zijn vervuld, stokbroden met tomaat en hesp en sla, chocolade en veel bananen. De alomtegenwoordige kanarie- en andere vogeltjes kunnen alleen jaloers toekijken en bewonderend fluiten.

Abdij zonder bier

Seppe en Danny hebben ’s morgens de bierabdij bezocht en zijn tevreden over wat ze daar geproefd hebben – maar weten ons te zeggen dat dat niet de abdij van Alonne is die op ¾ km van de camping ligt maar die van Floreffe, 4 km verderop in vogelvlucht, een heel eind buiten het bereik van onze wandelbenen. 

Wij besluiten het bij de lokale attractie te houden en verlaten de bevoorradingswagen met de opdracht om een voorraad proefflessen te gaan inkopen. Daarbij laten we wat overmoedig alle ballast in de auto achter – er van uit gaand dat het prachtweer gaat aanhouden en we geen zware regenbescherming zullen nodig hebben. 

De abdij van Malonnne blijkt wel groot te zijn maar zeer dun bevolkt – de klanken van een eenzame pianospeler vullen door het open raam de grote binnenplaats naast de oude poort. Het complex is van de mooie oude abdij die op de website staat uitgegroeid tot een wilde verzameling schoolgebouwen die ons niet meteen uitnodigt om terug naar school te gaan.

Verzopen

Als we van de straten van Malonne het bos inslaan huppelt achter de groep een prachtig reetje rustig van links naar rechts – ik zie het tien – twintig passen doen omdat ik me net even had omgedraaid om mijn kuitspieren wat te ontspannen.

Waarschijnlijk is die ree op de vlucht geslagen voor het pratende groepje denk ik – maar een honderd meter verder merken we dat het ook zonder Meteo App op zijn smartphone de bui had voelen aankomen – de hemelsluizen openen zich nog sneller dan de sluis op de Maas daarstraks. Iedereen trekt snel een regenjas of poncho aan – Marc ziet er met de geleende doorschijnende plastic cape over zijn fluoriderende oranje looptrui wel heel futuristisch uit.

Als opgejaagd wild stappen we over de paden die al snel op stromende rivieren lijken. De oudmodische oriëntatietechniek van Ingrid valt even uit, de wandelkaart zou na 2 seconden even doorweekt zijn als wij – en dat wensen wij zelfs geen kaart toe. Pas na een beproeving die uren lijkt te duren slagen we er in een korte opklaring in de juiste richtring terug te vinden. Als mijn GPS de optimistische plaatsbepaling van Ingrid met een dikke kilometer tegenspreekt en de meteo apps een twee keer zwaardere bui aankondigen beslissen we na kort crisisberaad dat we het rendez-vous met de tot drankenwagen omgetoverde bevoorradingswagen afblazen om de snelste weg naar ons Château te nemen.

Mario verwittigt de mobiele basis dat ze mogen opkramen, wat daar tot grote paniek lijdt, ze denken dat we van achter de bomen rondom de auto al hun Pokemon’s willen afpakken. Hugo die de auto versterkt inde namiddag ziet er nog het minste de humor van in, Danny blijft er geoefend filosofisch bij. 

Dat van die blikseminslag hadden we er misschien toch niet bij moeten verzinnen, maar ja J.  

De prijs van de cognac

Zaterdagavond begint weer te vroeg – nadat we doorweekt en doormodderd de rode loper en de majestueuze hal gepasseerd zijn hebben we maar net tijd voor een bad en kledijwissel – de broodnodige vijf minuten platte rust worden tot nul herleid.

Even denken we nog bezorgd aan de scoutsgroep met jonge welpen die we rond vijf uur bijna aan het hotel tegenkwamen, die nog helemaal naar Malonne moesten, door de verwachte plensbuien. 

Behalve voor wie geen lam lust overtreft de maaltijd nog die van vrijdag – en ook wie geen lam lust moet toegeven dat de afwerking subliem is.

Ook subliem is dat het personeel, dat grotendeels uit stagairs van de hotelschool bestaat, onze vraag ter harte heeft genomen om de drank die in onze forfait inbegrepen is deze keer rijkelijk te laten vloeien. Het getuigt van het karakter van deze elitegroep dat we na deze uitgebreide bedrenking toch nog een stevige barrekening bij elkaar krijgen op het terras, de afkoelende avondmotregen doorstaand tot na middernacht. De forse prijs van de kleine scheutjes cognac zit daar ook voor iets tussen.

Terwijl Liesbeth even naar de WC gaat komt de ober-ober de buitendeur sluiten, de bar gaat toe, als we toch nog naar binnen willen moeten we rondlopen naar de hoofdingang. Het gezicht van Liesbeth die zich als ze even later terugkomt binnen in het hotel buitengesloten voelt is mooi om zien.

DAG 3

Ravel

Ook van zaterdag op zondag is er een nacht waarvan we weinig vertellen behalve dat hij kort was – bij stemming was besloten dat we om half negen aan het ontbijt zouden verschijnen, wat iedereen zonder fout ook doet – nogmaals bewijs van de uitzonderlijke kwaliteiten van de groep.

De bevoorradingswagen wordt vooruit gestuurd naar Hoegaarden, rond half twee mag hij ons verwachten. Maar door de wonderlijke opflakkering van op thuis gerichte energie staan we er al vóór één uur. Alles zit mee, de treinspoorhelling om uit de Maasvallei te klimmen overwinnen we aan een gemiddelde van 14 per uur, daarna bollen we moeiteloos bergaf aan professionele snelheden, enkel vertragend als er een door de storm van zaterdag omgewaaide boom of door de regenval bijeengestroomde modder onze weg probeert te versperren.

Op het dorpsplein van Hoegaarden schrijven we de nummers op en maken voor alle zekerheid een snelle schets van het knooppuntenroutenetwerkplan dat ons van daar tot thuis moet brengen.

Suiker en IJs

In Tienen moeten we een stuk te voet gaan omdat de podia voor Suikerrock worden opgebouwd.

Net voor Glabbeek passeren we een meeting van Johnnies – bijeenkomst van auto’s met tuning (gruwlelijke velgen, flashy spoilers, oversized speakers). Als ik een paar km verder mijn lekgereden achterband depanneer na de die verrassend steile afdaling met scherpe stenen heb ik mijn leven vooral te danken aan de verkeerspolitiekwaliteiten van Hugo, die ze met effectieve handgebaren van mijn hoofd en grote tenen wegleidt – en de herstelde bandendruk aan het decathlonschuimbommetje van Marc, mijn pompje blaast veel te slap.

De groep duwt onverbiddelijk door tot in Meensel-Kiezegem. Uiteindelijk kan ik ze geen ongelijk geven, de twee Eskimo’s met bijgeleverde paprika chips maken de stop bij De Plezante Hoek de moeite waard. En het extra glas ijsblokken doet ook dienst om mijn oververhitte achillespees af te koelen.

De moraal zit zo goed dat na het monument van Eddy Merckx we tijd maken voor een toeristische stop met wandeling tot bovenop de trap van de Vloojkensberg, waar je de helft van Oost Vlalams Brabant ziet, gevolgd door een heerlijke afdaling naar Tielt Winge vanwaar we door Rillaar en langs Achter Schoonbergen de Demerbrug in Langdorp bereiken.

De bemanning van de bevoorradingwagen is te laat om onze triomfantelijke intocht in Hof Ter Venne op foto vast te leggen (ze waren de overschot van het spuitwater aan het opdrinken), waar wij om half zeven binnenrijden om te genieten van een … welverdiende maaltijd. 

Onder het sympathieke motto "lach je een Duvel" zakten vrijdag 14 november 18 enthousiaste Gijmelanders af naar De Kwebbels voor dé alternatieve activiteit van het werkjaar. Anne, Liesbeth, Nadia , Marlene en Piet hadden een lachsessie op het programma gezet. 

Slik.  Niet vanzelfsprekend.  Om de eerste zenuwachtigheid weg te spoelen stond er cava en Duvels klaar.  Die werden gretig achterover geslagen.  Voor sommigen mochten dat er ook twee zijn. Of een mix. Zo doende waren de meesten na een half uur enigszins ontdooit en konden we aan de slag. 

Eerst een korte opwarming met strechoefeningen.  En belangrijk, lelijke smoelen trekken om de kaakspieren op te warmen anders riskeert ge in een kramp te schieten.  Sommigen moesten daar weinig moeite voor doen.

Losjes door elkaar lopen en vriendelijk knikken naar elkaar als waren we onbekenden. Braafjes.  Dan iets hartelijkers.  Jip, u ken ik van ergens.  Om dan elkaar warm te onthalen en uiteindelijk elkaar in de armen te vallen als oude bekenden die elkaar jaren niet meer gezien hebben.  De Gijmelanders staan gekend als een uitgelaten volkje, zeker als de Duvel in de lucht hangt.  En jawel, al snel steeg uitbundig gejoel op.

Ook leuk is met de handen wapperen.  Van beneden naar boven.  Van stillekes lachen tot schaterlachen.  En dan terug stillekes naar beneden.  En hop, de lachsalvo's bliezen het dak er weer af. 

Of spiegelen. Ga tegenover elkaar staan en de ene doet de ander na. En wens jezelf zo een keigoeie goeiedag en je spiegelbeeld doet het zelfde.  Hoe fijn is dat !

Of een probleem waar je mee zit : gooi het met een uitbundige schaterlach van u af.  Dat was effe bukken want de problemen schaterden door de zaal. 

De begeleidster, Nadane heette ze geloof ik, zat met een klein probleempje.  Na 40 minuten was ze al door haar oefeningen.  Te uitbundige groep.

Ja zo zijn de Gijmelanders natuurlijk.  Als het plezant is, dan vliegen ze er in. 

Na 22u sloten nog enkele Gijmelanders aan en moest de Duvel en de Saint Martin en de Pilaarbijters er aan geloven.

Fijn om nog eens een grote opkomst te verwelkomen ! Tot op de Kerstmarkt.

Piet

 Verslag  3 dagen helletocht naar zee

Dag 1  20 juli

Vertrekken  om 8.30 uur : voor de meeste  toch , 1 iemand moest van herselt komen en moest een sanitaire stop maken onderweg naar langdorp . Dus even te laat. Nog iemand (woont vlak bij) moest met de auto op een ‘slakkengangetje’ gebracht worden door haar echtgenoot, om toch nog even te laat te zijn. De echtgenoot nam van alle dames uitbundig afscheid en verzekerde er zich van dat zijn madam zeker zou vertrekken voor 3 dagen.

8.45 uur vertrokken

Stoffig van Langdorp naar aarschot , dan mooie makkedam tot in werchter. Onderweg de groeten gedaan aan Sven Ornelis , die daar op wandel was . En dan stof vreten tot in mechelen. Ondertussen was het al 11 uur geworden met veel stof in de keel .  TIJD voor een eerste Duvel, of een warme choco voor sommigen want het was nog fris aangenaam fietsweer .Na een half uurtje verpozing terug op weg  met voor de eerste keer de uitroep ‘ Waar is mijne sleutel van mijn fietsslot.

Van Mechelen  naar Boom langs kanalen en rivieren. Tot iedereen honger kreeg en een picknick  langs het kanaal nieuwe energie moest geven. Deze  zelf meegebrachte picknick  was voor de ene een droge sandwich  voor de andere een uitgebreid koud tupperware buffet. Ter plaatse was er een sanitaire stop nodig. Voor de mannen geen probleem, maar de dames moesten zich verschuilen tussen de netels met het risico op negerlippen volgens iemand van de mannen.

Bijna in Boom versperde een bus de weg, juist op de plaats van een te nemen knooppunt. MILJAAR , even verloren gereden. De koptrekkers hadden de bonen gefre t. Na even zoeken dan toch aangekomen te Boom , waar Maria van het plaatselijke cafe en het steenbakkerij museum  voor de nodige laving zorgde aan 2 euro voor onze  tweede duvel van die dag. Ondertussen was het warm geworden dus de prijs van een warme choco is niet geweten.  Na een goedkoop rondje drank moesten enkele dames nog naar de ‘koer’ . Het vertrek liet even op zich wachten want er was een vliegenplaag in hun koersbroek bij het verlaten van de lokale ‘koer’. En dan voor de tweede keer die dag ‘Waar is mijne sleutel ‘.

Aangekomen te Bornem (75 km )

Na de kamers gekeurd te hebben en door  iedereen als zeer goed bevonden, kregen we een cava aangeboden van het huis. Vervolgens een 3 gangen menu met eend en dessert . Een koffie om af te sluiten , welke  iemand geruild kreeg voor een tweede dessert. Na al dat lekkers gingen we Bornem centrum onveilig maken. Om met zijn allen plaats te vinden op een terras ging iemand  2 dames charmeren  om plaats te maken . Wat nog lukte  ook ,mits belofte van een sangria. (die ze uiteindelijk nog zelf betaald hebben) Gezellig terrassen ,tot een buschauffeur  het terras bijna omverkegelde, waardoor de laatste vliegen uit de broeken verjaagd werden.

Na  goed geslapen en  een stevig ontbijt  kreeg iedereen een frigoboxke met een goed gevulde picknick mee  om met een zeer gat aan dag twee te beginnen richting Gent.

Dag 2

Terug langs kanalen en rivieren en een overzet  met de rivierboot bereikten we onder  felle zon   St Amand . Daar vonden 2 heren het nodig  om hun testosteron te bewijzen t.o.v. twee passerende amazones op  stalen ros. De hitte bracht terug rust en de middag honger. Op een schaduwrijk plekje  werd de picknick van hotel de notelaar genuttigd. Voor  het verder rijden nog eens ‘ Waar is mijne sleutel’.

Op weg naar Gent  waren er ineens wegenwerken , allé wegenwerken !!! de weg was gewoon weg. Wij deden precies Parijs-Dakar met de fiets. Na een strand race van 3 km. , met de nodige valpartijen en gesakker (Waar zijn we hier toch ? – Hoe lang duurt dit nog ? – Dit kan toch niet meer !!! – We gaan terug !!!) kwamen we aan bij een boerderij die ijsjes verkocht . Alle dames terug tevreden , behalve sommige mannen :  ’ er is hier begot geen bier  te  krijgen’.

Iedereen dacht dat de tocht naar Gent bijna rond was, Er moesten maar 55 km gereden worden en het was heet. Doordat het hotel te Gent niet op de  plaats  stond waar wij dachten, werd door de logistieke steun, die ons  tegemoet  gefietst  kwamen ,medegedeeld dat het nog wel ongeveer 30 km. was tot het hotel. Door de hitte en stof op weg naar Gent kreeg zelfs iemand een fatamorgana  van het gravensteen . Nog een laatst test voor het goede humeur van de groep : platte band. Maar zonder plakkers en met  de super pomp van de amazone stalker reden we verder.

Moe , afgepeigerd door de hitte , werd het hotel gevonden dankzij de gps deskundige die onvermoeibaar al 2 dagen de veiligheid garandeerde met  zijn geleende fluit. Weer 75 km.  gedaan.

Na wassen, scheren, schminken , rusten, poepzalf, telefoon naar het thuisfront , ne bloedneus tussendoor, ne halve liter leffe voor 5 euro, hadden we terug  goesting om naar de Gentse feesten te gaan. De tram op. Aan de eindhalte was er een prima restaurant in de schaduw van de St Baafs kathedraal op een steenworp van het festivalgebeuren. Na een intermezzo van johan verminnen belandden we  aan het gentse water voor een portie wereldmuziek .Plots  werd er geroepen . HOOO, TERRAS – JUPILER voor 2 euro  -ALLEMAAL een stoel zoeken.

Na het feeërieke  vuurwerk , terug met de tram, waarop  we ons weer berucht en beroemd gemaakt hebben  door de schuld van de goedkope jupiler. (er was zelfs iemand die tickets wou controleren) Terug op hotel was de hitte en de vermoeidheid van de dag vlug vergeten onder de airco. Alhoewel bij sommige er niet alleen koude lucht uit de airco kwam maar ook een hele familie muggen, bij andere werkte de airco niet met gevolg een verhuis tijdens de nacht.

-Laatste dag-

Met nog 10 fietsers fris en monter naar  Brugge. Dat was bij het ontbijt  het plan. Maar alles kraakt, de achterkant doet pijn , de wind van achter en gene weg te vinden richting Brugge en nog eens ‘Waar is mijne sleutel nu weer’ .Maar na het oversteken van de oprit van de E40 en de hulp van de postbode toch uiteindelijk op de juiste weg . Weer langs het water stoempen tot Brugge zonder een terras te zien(en het was al na 11 uur). Dood van dorst en honger  heeft ‘soeur sourri’ ons van de nodige spijs en drank voorzien aan de groene rand van brugge. Even later kwam de logistieke steun ons vervoegen op koers naar blankenbergen . Maar even buiten brugge raakte de plaatsvervangende fluitenier gescheiden van de groep door een openstaande brug. Na de hereniging waren we op weg naar prachtige witte dorp Lissewege. Iedereen dorst. Met het nodige gewring, gepaai   van enkele terrasgangers, toch weer plaats voor iedereen.   We worden steeds beter in het wegjagen van mensen zonder dat ze het doorhebben. Twee  duvels en enkele  eskimo’s  verder, nog even zoeken naar de ondertussen beruchte fietssleutel, met de nodige tegenwind ,richting laatste km. naar blankenbergen .

16.30 uur station Blankenbergen (weer 70 km)

Nu nog een terras, de zee zien , eten en om 21 uur naar huis met de trein. Maar dit was zonder de NMBS gerekend. De trein waar de fietsen op konden bleek plots om 19 uur te vertrekken ipv 21 uur. Dan moet ne mens prioriteiten stellen. Eten en drinken dus. Mosselen of vis saté bij ‘Moeder Lambic’ zijn echte aanraders. Of hadden we gewoon veel honger van al dat fietsen.

Om 21 uur aankomst aarschot , nog enkele km op de ondertussen vertrouwde fiets  en kijk : de logistieke steun had de bagage naar huis gebracht  .

Dat iedereen die nacht goed geslapen heeft is wel zeker.

Nog even melig doen.

bedankt aan heel de groep , het was fijn, niemand werd slecht gezind  ondanks de hitte en de kilometers. Dit smaakt  naar meer  en de afwezigen hadden ongelijk. Met speciale dank aan de logistiek, welk het fietsen een stuk makkelijker maakte

Groeten

De chinese vrijwilliger met de pen Mark  die hulp kreeg van rudy en patrick

In  deze te lang aanslepende, barre wintertijden hadden wij,  Gijmelanders,  gelukkig nog één groot lichtpunt in ‘t verschiet: onze jaarlijkse Dinner and Dance! Het zou deze keer net een iets andere versie worden. Niets was minder waar…

Het organisatieteam van de editie 2013 had immers zwoelere, warmere oorden dan onze kille thuisbasis voorzien. Wolfsdonk of all places zou ‘the place to be’ worden!!!

Het anders zo troosteloos ogend parochiezaaltje leek nu wel heel erg uitnodigend. Toen we van op de tegenoverliggende parking allerlei gekleurde lichtjes tegen de muren en plafonds zagen parelen, waren we maar al te blij dat we de vrieskou mochten buitensluiten.

Via de poort kwamen we werkelijk in een toverachtige, Arabische sprookjeswereld terecht. We konden onze ogen niet geloven: wat een metamorfose had hier plaatsgevonden! Allerlei knusse, erg lage J salonhoekjes te midden van prachtige tapijten, kussens en vele lantarentjes  kleedden het zaaltje ongelooflijk warm aan. Maar dat was lang niet alles. Welke gastheren en –vrouwen van dienst vergastten ons met een heerlijke cocktail en cava? In hun nomadenplunje was het even zoeken naar herkenningspuntjes!

Ik vraag me nog steeds af waar de speciale “stam-met-de-lange-neus” voor stond. Onze vrouwen waren immers meteen onder de indruk. Maar dat mysterie werd tot op heden helaas niet ontrafeld!

In ieder geval voelden wij , met alledaagse kleren, ons een beetje als toeristen tussen al die Arabische types. Maar dat we meer dan welkom waren, stond buiten kijf!

Nadat alle 40 Gijmelanders verwelkomd waren, konden we ons neervlijen in één van de leuke Marokkaanse salonnetjes en aan het diner beginnen.

Als start genoten we van de nationale Marokkaanse soep, Harira: lekker en kruidig. Ook al leken de lage tafeltjes aanvankelijk wat onwennig, toch slaagden we in onze eerste opdracht zonder al te veel te morsen. 

Ondertussen konden toeristen zich een henna tattoo laten aanmeten door Véronique.

Al snel was het tijd voor hét hoogtepunt van de avond: 3 schitterende buikdanseressen maakten Walters hoofd (én uiteraard dat van vele anderen) dol op het ritme van ‘the  Editors’ en andere plaatselijke muziek J. Na hun optreden kregen ook wij een leuke initiatie en het werd snel duidelijk dat ernaar kijken toch aangenamer is dan het zelf uit te voeren….

Twee Marokkaanse kokkinnen toonden daarna hun kunsten met de tajines door enkele couscousschotels met schapenvlees en pangasius voor ons klaar te maken.  Het resultaat was verbluffend en een applaus was dan ook op zijn plaats. Ondergetekende heeft trouwens één van de tajines gewonnen, waarvoor dank én deze reportage.

Om helemaal in hogere sferen te komen,  lurkten we nog wat aan de waterpijp. Echt high zijn we er niet van geworden, maar gezellig werd het des te meer: het feest ging gemoedelijk verder en de drank vloeide rijkelijk.

Als dessert was er een hele variatie van Arabische zoetigheden, en de Duvels moesten even plaats ruimen voor fantastische, lekkere muntthee.

Iets na één sloeg bij mij de tol van een lange werkweek toe...

Maar het was goed geweest! Na een zeer gemoedelijke en sfeervolle avond in een prachtige omgeving, vol lekkere gerechten keerde ik voldaan terug naar jawel, de Gijmel!

Een dikke proficiat voor de organisatoren! Ik ben alvast benieuwd naar de volgende locatie… 

Mario

Adrenaline in een zeepkist.

Ik rij met mijn remorque naar Aarschot.  Naar de Orleanstoren . Het hoogste punt van de stad.   In de remorque staat onze zeepkist waar we de voorbije maanden hard aan gewerkt hebben en waarmee we vandaag deelnemen aan de  2^de Aarschotse zeepkistenrace. 

Wij zijn William, Nadia, Walter, Bert, Francis, Bart en ik.  William is het brein achter het concept.  De man met een visie.  Een visie  die gepaard gaat met een ontwapenende  naïviteit die enkel de grootsten kenmerkt.  Met een arendsoog ook voor de perfecte baanligging. Overgevlogen uit de Ferrari werkstallen in Milaan.  Onze maestro carrosserieri.

Maar met een carrosserie alleen zijn we er nog niet.  Er moesten ook houten vleugels ontworpen en gefabriceerd worden.   De zachte houttoets in het strakke metaal.  “The female touche” als het waar .   Afmeten, uitzagen, lijmen en persen,  sensuele rondingen freezen. Ook daar hebben wij een specialist voor.   En wie zegt sensuele rondingen, die zegt  … Walter.  

Daarmee waren de contouren van onze zeepkist klaar. Weliswaar nog een naakte zeepkist.  Deze week nog werd onze zeepkist ondergedompeld  in een flachy Ferrari kleurtje en werd ze afgewerkt met Gijmelander-logo en enkele toepasselijke tierlantijnen.  Hiervoor zorgden Bert, Bart, Francis en Nadia.

Speciale dank gaat ook uit naar mijn vrouwtje Hilde.  Voorbije nacht zat ze nog achter haar naaimachine onze Gijmelandervlag te stikken. Dames die over een naaimachine beschikken, weten dat die dingen op het moment dat ze het moeten doen, altijd blokkeren en tegen sputteren.  Het heeft veel geduld en overgave gekost maar deze nacht was onze wimpel klaar.  Nog even het strijkijzer erop om de laatste plooien glad te strijken en klaar  …  Maar dat bleek niet zo verstandig.  De stof van de wimpel liet zich niet strijken en plots stonden de contouren van ons strijkijzer voor eeuwig gebrand in onze wimpel. Hildes personal touch.

Nu rij ik met enige trots de wei aan de Orleanstoren op.  Bert, Bart en William staan mij al op te wachten. Als grote jongens laden we onze zeepkist uit en fier rijden we naar de inschrijfbalie.  Er staan al vier zeepkisten, maar dat zal niet lang duren.  Een half uur later staan 25 zeepkisten op een rij.  Sobere zeepkisten.  Kleurrijke.  Gammele, maar ook gestroomlijnde bolides.  We taxeren elkaars zeepkisten en onderhouden ons als professionele ontwerpers.  Concurrenten worden gewikt en gewogen.  Maar we zijn er gerust in.  Onze zeepkist mag er zijn.  Compact, knus, fier en stijlvol.

We kleven ons racenummer 4 op de zeepkist en gaan het parcours verkennen.  De eerste 150m van het parcours is het steilste.  Hier moeten we snelheid maken.  Om ongelukken te vermijden is er een S-manoeuver met autobanden voorzien dat moet dienst doen als snelheidsremmer.  Dat ziet er pittig uit.  Onderaan het steilste stuk is de chicanne.  Een grote S-bocht geflankeerd met strobalen en dranghekken.   We bestuderen hoe we dit obstakel het best nemen. Daarna is er een lange maar zachte helling tot aan de Grote Markt. 

En dan is het tijd voor de eerste manche.  Knielappen, elleboogbeschermers, mijn helm en de zwarte motorjas van Francis.  Stoer en sexy.  Ik ben opslag dubbel zo breed J. De rempook werkt op zich goed, maar op volle snelheid is de stuurinrichting net niet stabiel genoeg om één hand los te laten.  Vervelend.  Maar Bart heeft daar iets op gevonden.  Een stuk touw aan de rempook en het andere eind met een lus rond mijn schoen.  Een geïmproviseerde rempedaal, maar het werkt.  Hoop ik.  

De zenuwen laten zich stilletjes voelen. Zijn deze kwajongenstreken nog wel iets voor ons ?  De start wordt aangekondigd door de luidsprekers en de zeepkisten bewegen zich naar de startplaats.  Netjes achter elkaar.  Wij dus als vierde.

De eerste zeepkist zet zich in gang en raast naar beneden.  Dju … dat gaat precies snel.  Ik klem het stuur wat  steviger vast. Walter en William nemen positie achter de zeepkist om mij af te duwen.  Daar hebben ze een loopstrook  van ongeveer 10 meter voor.  “Gijmelanders.  Zijn jullie er klaar voor ?” galmt het door de luidsprekers.  “JAAAA” schreeuwen we ons in koor moed in.  “Drie … twee … één …. STAAART”.

En William en Walter zetten het op een lopen.  De zeepkist trekt zich in gang en ik schiet  vooruit.  Enkele meters en Walter en William moeten mij lossen.  Ok , ik ben vertrokken.  There is no way back, tenzij de absolute afgang. Rustig Piet. Een vlotte start en ik maak snel vaart . 

De snelheidsremmer en de zwarte autobanden flitsen onder de vleugels van de zeepkist door.  De stuurinrichting functioneert goed en … hoeps … ik ben voorbij de snelheidsremmer.  Nu gaat het nog iets steiler naar beneden en ik laat de zeepkist voluit gaan.  Ik zie de muur van strobalen.  Een grote menigte verdringt zich aan de drangrekken om onze zeepkist te zien crashen natuurlijk.  Maar dan kennen ze het Gijmelander zeepkistenteam nog niet.  Ik leg de zeepkist strak in de binnenbocht en raas langs de joelende menigte.  De zeepkist trilt en schudt.  Ik houd het stuur strak en vlieg de chicanne over naar de ander bocht.  Geconcentreerd en stijf van de adrenaline langs de andere binnenbocht en hoeps de zeepkist snelt de Tiensestraat in. 

Een opluchting. Het ergste is gepasseerd en nu is het alleen nog genieten.  Vanuit mijn ooghoeken zie ik rode petten passeren.  Gijmelanderpetten.  Die staan te juichen en te supporteren.    Applaus en gejoel langs het parcours.  Ik wordt zo mogelijk nog ietsje breder.  Het stuur loslaten durf ik niet want het gaat een stevige vaart.  Een groet en een blik naar het publiek kan er nog af.

In de verte duikt de finsh op.  Heerlijk .  Dit is honderd procent genieten.  Tot aan de kasseistrook waar de zeepkist grillig begint te hotsen en te botsen.  Ik klem het stuur nog wat strakker vast.  Ik heb de indruk dat de zeepkist meer hobbelt dat rijdt, maar het gaat nog een stevige vaart.  Glorieus hobbel ik de Grote Markt op waar de omroeper onze zeepkist met veel bravoure onthaalt.  Luid applaus stijgt op als ik over de finish hobbel richting strobalen.  En nu komt het geïmproviseerde remsysteem van Bart van pas.  In enkel seconden vindt de zeepkist haar rust terug en en taxi ik “de parking” op.  Prachtig.  Adrenaline ten top. Trillend stap ik uit de zeepkist en hoor complimenten mompelen uit het publiek achter de dranghekken.  Fier als een pauw zoek ik mijn raceteamgenoten tegemoet en we vallen elkaar in de armen.  Daarvoor doen we het toch ! 

Creatief kokkerellen en gastronomisch genieten van Spaanse en Zuid-Amerikaanse gerechten!

Dat was het concept van onze Gijmelander kookavond die doorging op zaterdag 24 november. 

De gijmelander was  volledig klaar  om zich te laten onderdompelen in de Zuid-Amerikaanse voeding. Onder leiding van chef kok ‘Olivier Van Damme’ zouden we samen de gerechten bereiden, maar onze kok kwam te laat...en we stonden al 15 minuten te wachte in de kou alvorens hij kwam opdagen. We boden hem aan om mee zijn auto te helpen uitladen, wat we ook deden...maar dan liet hij ons een uur wachten, terwijl hij alles voor ons klaarzette. In die tussentijd stonden we letterlijk in de kou, want de verwarming deed het niet. Bovendien zaten we niet, zoals we verhoopt hadden, in een keukenstudio...maar wel in een gewone huishoudelijke keuken van een leegstaand huis. Hoe in godsnaam zouden hier 20 personen aan de slag kunnen??? Op mekaars schoot??? Oef, waren we maar met 12. 

Gelukkig hadden we ook apperitief hapjes mee en namen we zelf het initiatief om daar alvast mee te starten. Met een uurtje vertraging zijn we, "onder leiding" van Olivier Van Damme, begonnen met de bereiding van onze maaltijd. Maar onder het begrip begeleiding verstonden de meeste Gijmelanders toch iets anders. We werden onderverdeeld in groepjes en kregen een uitgetypt recept van het gerecht dat moest worden klaargemaakt. Maar enige vorm van uitleg en begeleiding, kwam er alleen als je het echt vroeg. Bertje Torfs is er wonderwel in geslaagd Ingrid in te tomen alvorens ze de zaak zou overnemen van Olivier Van Damme. 

We maakten lekkere Mojito, een ideaal drankje om te nuttigen bij onze zelfgemaakte aperetifhapjes en gingen vlijtig aan het werk. Maar in het midden van onze werkzaamheden...ging ineens het rookalarm af, want ja, de kookvuren stonden ook net onze de detector. Olivier vond niet beter dan zo snel mogelijk een raam open te zetten...zodat de buren het alarm ook zeker hoorden. Het was nog niet koud genoeg in de keuken, denk ik. Maar Gijmelanders zouden geen Gijmelanders zijn, als we niet gewoon de batterij uit het rookalarm haalden. Oef, gedaan met het kabaal. De venster mocht weer dicht. 

Na enige tijd waren alle hapjes klaar: we kunnen nu Guacamole, Yuca Frita (gebakken Magnok), Platanos Frito (gefrituurde bananenchips), Patatas Bravas (gebakken aardappelen met een pikante paprika saus) maken. Onze magen zaten al goed vol, want zo ongeveer alles bestond uit de combinatie van 'zetmeel' en veel olie.

Als hoofdgerecht maakten we Salsa Criolla met Congi rijst, Empanadas en Chimichurri. In het nederlands: wat gehakt ingepakt in een deeglaagje en gebakken in frituurvet, gecombineerd met fijngesnipperde rauwe groenten en rijst met bruine bonen. We kregen ook lekkere witte en rode wijn. En terwijl wij gezellig zaten te keuvelen, en zeker geen aanstalten maakten om op te staan, heeft onzen Olivier de keuken weer helemaal netjes in zijn eentje opgeruimd.

De avond hebben we afgesloten met drie lekkere dessertjes. Churros, alfajores en natillas!

We zouden natuurlijk de Gijmelanders niet zijn, mochten we ons op deze uitstap niet geweldig hebben geamuseerd !

Het was een leuke en gezellige avond!

Maar of onzen Olivier ons nog eens terugziet....blijft voorlopig een open vraag??? 

Zaterdagochtend 25 augustus  zijn we met zijn twaalven present in het station van Aarschot.  We vertrekken met de dubbeldeks-trein en keuvelen rustig terwijl we langzaam onze bestemming bereiken. 

Onze interesse wordt geprikkeld door de vele brochures over Gent, die we ontvingen van Francis.  Ons vroege ontbijt wordt alvast aangevuld met een een croissant.  Hm, dat smaakt!

Eens in Gent aangekomen, volgen we de museumroute.  We beginnen onze route langs het stadspark, komen langs het SMAK (museum actuele kunst), de St Pietersabdij (met zijn buitenbibliotheek in de ‘wijngaard’, waar is Piet nu ineens en Walter?),  het oude ziekenhuis ...  Onze kundige gids (Francis) leidt ons met strakke hand, langs al deze plekken en weet vlekkeloos alle internet-pagina’s te citeren, waar we nog extra informatie kunnen vinden.  De meesten van ons, zullen dat ondertussen wel gedaan hebben en misschien Francis, is het tijd om een examen in te lassen.

We bezoeken vervolgens het STAM (stadsmusem Gent).  Dit museum geeft een mooi overzicht van hoe de stad Gent zich ontwikkelde van een middeleeuwse grootstad tot de hedendaagse stad van kennis en cultuur.  Maar ook wij hebben onze cultuurstempel nagelaten (zie foto). Na deze portie cultuur, hoog tijd om onze bokes op te eten.  En dan is het uiteraard ‘meloentijd’.  Hoe meloen?  Jawel, als je naar Gent gaat, neem je toch 2 meloenen mee.   De sappige stukken worden smakelijk verorbert.

 Na het proeven van de lokale brouwsels, stappen we gezwind verder het stadscentrum in.  De korenlei en de kouter hebben geen geheimen meer voor ons. En let vooral op de torens van het Belfort – St Niklaaskerk en St Michielskerk. Die staan op  1 lijn, zo zagen wij met onze eigen ogen.

Stilletjesaan geraken we Gent-verzadigd, maar om de puzzel Gent te vervolledigen, moeten we Gent culinair nog even verkennen.  Ons avondmaal werd gereserveerd in restaurant ‘De Gekroonde hoofden’.  De naam van dit restaurant is volledig terecht, de gevel spreekt boekdelen.  We eten ribbekes a volonté.  Amai, daar werden wat ribben geschransd.

Hierna, toch wel even haasten om onze trein te halen, want de volgende trein (op zaterdag) zou er veel langer over doen.  Nu, dat haasten met overvolle ribmagen is niet zo evident.  Maar met een flink tempo kunnen we toch 2 minuten voor de trein aanwezig zijn in het station.

We zetten terug koers naar Aarschot en genieten in de trein na van de geslaagde uitstap.

Uiteraard met hartelijke dank aan de organisatie van dit evenement: Francis en Ann. 

 's Morgensvroeg op de parking aan de kerk nog enkele slaperige gezichten, maar deze veranderden al gauw in enthousiaste kajakgezichten. Na een ferme autorit kwamen we aan op de vertrekplaats. We werden in een wel heel gammele bus gestopt en naar onze kajaks gebracht. Door de hevige regen van de dagen ervoor stond de rivier redelijk hoog en moesten we toch wat voorzichtiger zijn. Een enkeling onder ons had dit zo niet begrepen (rara wie?) en doopte iedereen al snel om in een nat waterkieken.

Rond de middag werd er door Ingrid en Francis een leuke pik-nik plaats gezocht in de schaduw tussen de rotsen en naast een riviertje. Al gauw werden er na de boterhammetjes dammen en watervallen gebouwd door de kids onder ons. Terug in onze kajak was het nog ongeveer een 2- tal uur eer we onze eindbestemming tegen kwamen. Dit gebeurde niet zonder slag of stoot want onze enkeling die de boodschap van voorzichtigheid niet verstaan bij vertrek had kreeg na het roepen van het codewoord “KEBAP” nu eens zelf de  volle laag.

Tot grote hilariteit alom. Nadat iedereen zijn reservetenue had aangetrokken begonnen we aan de terugweg. Onderweg nog gestopt voor een maaltijd en dan allen terug naar de Gijmel. Daar mochten we nog aanschuiven voor een natje en droogje ten huize Torfs. Iedereen verscheen er met mooie rode wangen want de weergoden waren ons deze dag zeker goedgezind geweest.

Het was een zeer leuke, actieve dag, waarvoor dank aan de organisatoren!!!!!!!!!  

Het eerste weekend van juni was het eindelijk zover … de moto 2-daagse van de Gijmelanders was een feit. Zaterdag morgend stonden er dan ook 5 moto’s paraat, klaar om richting bos, berg en vooral vlak asfalt te gaan. Na een eerste kennismaking en een laatste check dat we ons KW ‘kes mee hadden, waren we op weg. Een korte tussenstop later om onze 6^de motorrijder op te pikken. Het eerste terrasje in de buurt van Luik, in ’t Duvelke. Helaas gaat dit hemels vocht en motorrijden niet samen, de schade wordt later wel ingehaald.

Dan maar terug op de moto en naar onze volgde stop Eupen. Daar aangekomen kregen we een snelcursus, hoe een platte band te maken zonder de hulp in te roepen van wegenhulp. Na deze gezamenlijke inspanning en een korte tankbeurt gingen we vlotjes de Duitse grens over. Een verademing die Duitse wegen en na een uurtje amusement. Tijd voor een hapje in een plaatselijk frituur. Daarna beslisten we langs de legendarische “groene hel”te rijden of beter gekend als de Nurburgring. Door een rock concert, hadden we helaas geen toegang tot dit 22km lang slingerend asfaltlint.

Dan maar in het nabij gelegen dorpje even uitrusten op een terrasje en op naar het hotel.

Daar aangekomen werden de moto’s gestald. En na een verfrissende douche konden we onze voeten onder tafel schuiven. Na een heerlijk menu konden we napraten over de afgelopen dag op het terras met een paar frisse pintjes.

Begin van dag 2 is met één woord samen te vatten … REGEN. Toch vol goede moed vertrokken richting Gijmel. De route leidde ons langs Luxemburg. Waar we een stop maakten in een rasecht motard café/hotel inclusief vrij speciale motorgarage. Ook in België aangekomen bleek het weer niet te verbeteren. Dan maar doorgereden om zondagavond, moe maar voldaan terug aan te komen in de Gijmel. Samengevat, ondanks de regen een schitterend leuk weekend met een gezellige bende.