Op zondag 26 juni verzamelden de wandelaars (en amateurwandelaars, waaronder ikzelf) aan de kerk. De ene was al wat wakkerder dan de andere. De kinderen keken wat onwennig naar elkaar: “Wie gaat er allemaal mee?”, “Welke avonturen staan er ons te wachten?”. Met kloppende hartjes van kleine (én grote?) kinderen vertrokken we richting Ardennen. Weliswaar even met een omweggetje: afrit af, recht door de achterbuurten van Luik, om dan weer op precies dezelfde autostrade te belanden waar we net afgereden waren… (Hebben alleen wij dit opgemerkt?) Naarmate we meer en meer de Ardennen naderden, kwam de zon meer en meer door de wolken. En het werd stralend weer!!! Wie had dat gedacht na een dag vol gietende regen? Ach, de modder en de slippartijen namen we er met plezier bij. En daar stonden we dan, klaar om met volle moed en volle goesting aan onze tocht te beginnen onder een stralende hemel! (nadat iedereen nog even aan “wildplassen” had gedaan omdat het plaatselijke en enige café nog gesloten was.)

Ingrid nam chiro-gewijs het voortouw. Nog maar net op pad nam ze de – op 1 na- jongste bengels mee op sleeptouw. Onze jongste bengel werd in een rugzak door papa meegenomen. Wat niet altijd met haar zin was als ze het plezier van haar broers zag. Zij wilde ook wel zelf over die bruggetjes stappen of eens op de keien het water oversteken! En onze 5-jarige jongens en hun klasgenootje waren niet te stuiten! Door adrenaline gedreven (én Ingrid haar peptalk!) stapten ze op smalle rotspaadjes (mama had meer schrik dan zij!), sprongen ze van de ene steen naar de anderen (en anders werden ze wel door verschillende helpende handen even over de rivier “gevlogen” naar de andere kant) en klommen en liepen ze maar! Of ze moe waren? “Neen hoor” riepen ze in koor. Kortom, ze hadden energie voor de ganse groep! De sfeer zat er in elk geval bij iedereen goed in. Even zaten we aan de foute kant van de rivier, was er twijfel welke kant we op moesten. Maar dit gaf ook grappige situaties: eerst enkelen op een modderig paadje helemaal naar boven sleuren (na meermaals naar beneden te slippen), eens helemaal boven bleek dan inderdaad dat we aan de foute kant van de Ninglish Po zaten, dus… iedereen weer naar beneden: stappend, glijdend, zich aan boomwortels of takken vastklampend of even een modderbad nemend! Tussendoor af en toe even verpozen, wat wachten op iedereen en dan weer verder: over boomstammen, klauteren tussen boomtakken door, over rotsen…  (Fijn, ik voelde me weer helemaal als kind op chirokamp!)

’s Middags was het tijd om wat te picknicken. Iedereen haalde zijn knapzak boven en genoot van de rust en de omgeving.  Daarna bezochten velen even het “plaatselijke” toilet tussen mier en mug… En we konden er weer tegen voor de tweede helft van de dag! Na een tijdje verdeelden we ons in 2 groepen: eentje met de kleinere kinderen die de korte tocht gingen doen en eentje met diegenen die voluit gingen voor de langere wandeling.

Ik en mijn man gingen met onze drie kapoentjes voor de korte wandeling. Onderweg kwamen we aan een uitkijkhut. Even pauzeren en voluit genieten van de eindeloze vergezichten. Adembenemend gewoon! En de tijd nemen voor een groepsfoto! Vooral van al die bewonderenswaardige kinderen die het toch maar gepresteerd hebben van zo superflink te wandelen! En dan weer op pad. “Wanneer mogen we gaan pootje baden?” Onderweg zouden we aan onze zijkant, wat lager gelegen dan de bosweg, de natuurlijke glijbanen in het water tegenkomen en daar zouden we dan de kinderen wat in het water laten spelen. Helaas zagen we de Ninglish Po niet zo direct … en we wandelden en wandelden maar … tot we weer bij de parking aankwamen! Al de kinderen die bij ons waren hadden zich zo verheugd op het pootje baden. Dus zat er niets anders op dan nogmaals aan de tocht te beginnen! Toen we eindelijk bij de glijbanen kwamen leken die uitgeslepen glijbanen in de rotsen ons toch iets te ruw voor de kinderen.

Dus zijn wij met de 4 jongste bengels naar een rustiger stukje rivier gewandeld om er wat te spelen, de oudere kinderen trokken met een andere vader nog wat verder om een ruwer stukje water op te zoeken. Onze kinderen vermaakten zich uitstekend en genoten van het verfrissende water! Ze bouwden dammen, sleurden met takjes, hielden een watergevecht… Ook mama en papa moesten mee het water in. (En daar waren mijn vermoeide voeten heel dankbaar voor!) Trouwens , kinderen zijn zo’n heerlijk excuus om zelf zo af en toe terug mee “kind” te kunnen zijn! En dan na een uurtje plonzen, gingen we de andere groep vergezellen die zich ondertussen reeds op het plaatselijke terras genesteld hadden. En dat deed deugd! Ook hun namiddagwandeling was erg mooi en fijn geweest! De drankjes gingen er vlot in bij iedereen. En de kinderen zochten verkoeling bij een ijsje. De perfecte afsluiter van een superleuke dag.

Het was gewoonweg een superformidastische dag en de afwezigen weten niet wat ze gemist hebben! We hebben intens genoten van de geleverde inspanning, het ontspannende geluid van het kabbelende water, de prachtige natuur, de babbeltjes onder vrienden en de glunderende kindergezichtjes!

Kortom, een ideale dag om de laatste schooldagen aan te kondigen en stilletjes de grote vakantie binnen te sluipen… Het vakantiegevoel was er alvast!

bedankt Ilse voor het geweldig toffe verslag!

12 Gijmelanders ontdekken tijdens Moto-tour een  nieuw (geheim?) Waals irrigatie systeem.

Vandaag (5/6/2011) ging de 2^de Gijmlander moto tour van start!  Van de “bakken” regen die Frank de Boosere had aangekondigd was er bij het vertrek niets merken.  Marc  had het nog even nagekeken: “De buienradar is ons gunstig gezind” zei hij.  Acht moto’s reden van de Gijmel, via Pellenberg, Beauvechain, Ramilles en Marche les Dames richting Maredsous.

In de Samson vallei, zouden we een eerste stop houden.  De Vallei lag er verlaten bij,  vorige week nog,  bij de verkenning van de tour,  stonden er nog een honderdtal legertentjes in de vallei.   Nu waren de cafeetjes en tavernes gesloten of ze hadden hun terras niet opgezet. Men verwachtte hier duidelijk iets.

Een tiental kilometer verder, in Naninne konden we de patron van “Café Vieux Naninne” ervan overtuigen om toch enkele stoelen op zijn terras te zetten. In een moeilijk verstaanbaar Frans mompelde de man iets van ”exception pour plui mais ca IRA”   We konden er niet veel van maken, de brave man had ook niet zoveel tanden en dan is goed articuleren niet altijd evident. Om ons nog wat op zijn terras te houden zette hij ons nog enkele schoteltjes voor met lekkere saucissen, we dronken een tweede. Vooral die “IRA” klonk ons vreemd in de oren,  het leek wel alsof de brave man ons voor iets wilde waarschuwen.

Onderweg naar Maredsous zagen we in Yvoir enkele donkere wolken op ons afkomen. We hadden alle vertrouwen in de buienradar, deze wolken vervoerden geen massa die voor een Gijmelander bestemd was.  Een afwisseling van lichtflitsen en donderslagen was waar te nemen. Bij de derde knal trok een cumulus stratus zijn sluizen open. Het begon te regenen. De verhitte velden en akkers schrokten gretig het natte vocht op, om het even later weer te verdampen. Het was een prachtig schouwspel van regen, donder en dampende einders. Eens de grens met Frankrijk overschreden stopte het met regenen. Van een lokaal regenbuitje gesproken…

In Gisvet (FR) hielden we onze Pick nick stop, de broodjes werden bovengehaald, een tas heerlijke koffie deed ons goed.

Van Gisvet reden we naar Heer Sur Meuse. Het leek wel alsof de regenbuien ons, eens op Waalse bodem, stonden op te wachten om ons verder te vergezellen.  Nog meer dan in de voormiddag werden we achtervolgd en (regelmatig ingehaald) door fikse regenbuien afgewisseld met bliksems en donderslag. Houyet, Havelange, en Modave werden haastig doorkruist, de mooie kastelen langsheen de route bleven verscholen  achter een regengordijn.

In Huy hadden we een kleine voorsprong kunnen nemen op de regenvlagen. Op de markt hielden we halt voor een laatst drankje. De terrasgangers, genietend van het zonnetje, keken wat vreemd naar onze doorweekte motokledij. Het zou niet lang duren of de eerste druppels deden het marktplein  leeglopen.

Van Huy, reden we over de nationale wegen, richting Gijmel, uiteraard af en toe begeleid door een vlaag van warme regen.

Even voor het bord “Welkom in de provincie Vlaams Brabant”, ergens tussen Jodoigne en Tienen, namen enkele verdwaalde druppels van ons afscheid.  Verrassend hoe we opnieuw die hete gloed van de zon op onze wangen voelden. We reden langs bieten en korenvelden die snakten naar regen.  Onze banden kleefden opnieuw aan het hete asfalt, we genoten van de laatste bochten.

Om 18u15 eindigde de rit op het kerkplein in onze alom vertrouwde Gijmel.  Er werd nog druk nagepraat  in Café t Hoekse.   De klimatologische, meteorologische, ongelijke geografische kwantitatieve bedeling  van de neerslag deed  heel wat vragen rijzen. Ook woorden van de patron van “Café Vieux Naninne” kwamen terug naar boven, vooral die “IRA”.

Pas toen vielen alle stukjes van de puzzel in elkaar.  Wij, Gijmelander-motards, zijn ongewild getuige geweest van een lokaal Waals experiment “IRA” of “ Irrigation Regionale de l’ Agricole”.  Een  meteorologisch irrigatiesysteem dat in werking gezet wordt bij lange droogte. De wolken met regen bestemd voor België en noordelijkere gebieden, worden dan stuk geflitst (de bliksems) boven Wallonië de donders doen de wolken verder openscheuren met het hierboven beschreven resultaat als gevolg.

We vroegen ons af of we Bart De Wever hiervan niet op de hoogte moesten brengen. Dergelijke experimenten zorgen voor  een communautair onevenwicht in de verdeling van regenwater. In tijden van extreme droogte en extreme begrotingstekorten, een item dat mag aangekaart worden bij Elio…

Gijmel 5 juni 2011

De reporter.

Noot:  Zij die niet weten waarover ik het heb klikken hier even door naar Wikipedia. Ze zullen dan ook meteen  het verhaal begrijpen…. http://nl.wikipedia.org/wiki/Irrigatie

Terwijl volgens eeuwenoude Poolse traditie op Paasmaandag alle vrouwen worden natgegooid met water door de mannen hadden enkele knappe Gijmelanderkoppen op deze zonovergoten dag een minstens evenwaardig alternatief in petto.

Bij het krieken van de dag werd verzamelen geblazen onder Fatima’s klokkentoren en ging de trip in één zucht  over de E314 tot in Valkenburg.  Op een heuvelrug even buiten de stad lag het doel : een door mergelsteen opgetrokken hutje dat ons, via een draaitrap van wel 200 treden (ik heb ze zelf geteld) toegang verschafte tot de mergelgrotten. Je kon kiezen :  ‘grotbiken of een leuke zoektocht samen met de kleinere kinderen. De fietsers werden voorzien van een aangepaste mountainbike, een goed voorlicht en een stevige helm,  noodzakelijk want meermaals moest je goed bukken om overal doorheen te raken.  Regelmatig schuurde er wel ergens een helm tegen het mergelplafond.  Fascinerend om te zien hoe mensen zo diep onder de grond onder primitieve omstandigheden een enorm doolhof hebben gecreëerd. Bij elke groep hoorde een prima gids die ons door dit labyrint leidde.  Een unieke belevenis  die voorbij vloog, 10 km werd er afgelegd. De stappers kregen onderweg wat opdrachten te verwerken en dienden zelfs blootvoets door een ondergronds koud stroompje hun weg te banen.

Eenmaal terug bovengronds kondigde een schitterende middagzon het perfecte picknickweer aan.  We reden daarvoor enkele kilometers verder de natuur in.  De organiserende GijmeLanders hebben hier iedereen met verstomming geslagen : in geen tijd werd temidden van een wijds panorama een Bourgondisch buffet tentoon gespreid. Iedereen kon naar hartenlust zelf z’n broodjes samenstellen en met een lekker glaasje wijn het malse gras inploffen en puur genieten van de omgeving en dit stukje Gijmel in Nederland.  En zeker de desserts niet vergeten : van meloen tot paaseitjes, aan alles was gedacht. Zij die dit willen overtreffen zullen stevig uit hun pijp mogen komen!

De picknickplaats was strategisch goed gekozen en lag op een wandelroute die ons door de natuur en door Valkenburg zou leiden. Dit was het namiddagprogramma. In Valkenburg werd iedereen een uurtje ‘losgelaten’ en werden de nog vrije terrasplaatsjes al vlug ingepalmd door dorstige GijmeLanders. We mogen onze afkomst niet loochenen hé.

De wandeling door het Geuldal was prachtig, we konden zelf aan den lijve ondervinden hoe heuvelend deze streek wel is, maar zes kilometer was voor iedereen best haalbaar.

Het was 18u toen we terug aan onze auto’s waren en bij een glaasje eensgezind konden beamen dat dit een topdag was geweest, volledig te danken aan deze vereniging en zijn schitterend organisatieteam. Een dikke dankjewel van iedereen aan Francis, Marlene, Sonja en Ingrid!

We keken er al een tijdje naar uit, de tweede editie van de gijmelanderquiz.

Om acht uur werden we verwacht in het lokaal van de Kwebbels te Langdorp. Een andere locatie dan vorig jaar maar daarom niet minder geschikt. Het zaaltje was gezellig ingericht en bij binnenkomst zat de sfeer er al goed in. Er waren zeker tien ploegen van 4 tot 6 personen.

De vragen waren heel uiteenlopend. Denk, doe en weetvragen voor elk wat wils dus. Sport, aardrijkskunde, tv, raadsels , spreekwoorden en nog veel meer. Zelfs appels, pils en cola proeven zaten erbij, en natuurlijk ook een heleboel foto’s herkennen.

Na 4 vragenrondes werd er een welverdiende pauze ingelast. De tussenstand werd ook meegedeeld dus we wisten wie er een tandje moest bijsteken.

Na de quiz werden alle vragen door de jury beoordeeld en de eindstand kregen we dan ook te horen. Ze zeggen altijd deelnemen is belangrijker dan winnen maar toch de competiestrijd zat er goed in.

Voor de eerste drie ploegen was er een prijs voorzien, een grote fles Duvel. De rode lantaarn kreeg een fles wijn als troostprijs. Ook werden de origineelste antwoorden voorgelezen. Iedereen lag in een deuk.

Zoals je kan lezen was het weer een leuke avond. Op naar de derde editie zou ik zeggen. En voor diegene die er dit jaar niet bijwaren volgende keer beter.

Op zaterdag 29 januari zetten we het jaar als Gijmelanders al goed in met onze allereerste activiteit op de kalender: een avondje bowlen bij Delen in Herselt. Ondanks de wat aarzelende eerste worpen van bepaalde Gijmelanders,  bleek deze avond al snel een succes te worden.

Dat sommige, ietwat onzekere,  leden zich waagden aan een nieuw avontuur was al snel duidelijk bij het begin van de avond.  Excuses als: ‘dat is wel mijne eerste keer’ of ‘ik kan da nie zo goe zunne’ werden regelmatig de ether ingestuurd.  Er werd dan ook vrij paniekerig gereageerd als de bal “weer eens”  voor de zoveelste keer in de goot terecht kwam. Maar dankzij de gezellige sfeer en de nodige consumpties werden we allemaal wat losser en -raar maar waar- stukken zelfzekerder!  Ons balgevoel groeide en dat leverde bij sommigen mooie resultaten op, allé bij de meesten toch J!

Ook de kids leefden zich enorm uit en konden deze familie-activiteit zeker smaken.  Zij bevonden zich immers op wat minder onbekend terrein.  Dankzij de vele verjaardagsfeestjes bij Delen’s Bowling ontpopten ze zich al snel tot echte bowlingkampioenen. De vele mama’s en papa’s zagen dat het goed was…

Tijdens onze laatste “spares” en “strikes” werden de lichten gedoofd en de muziek klonk plots veel luider. Het disco-bowlen was dan ook een mooie, swingende afsluiter van deze bijzonder leuke avond. De afwezigen hadden weer eens ongelijk!

Op naar de volgende Gijmelanderactiviteit… 

De Gijmelse Kertsmarkt.

Wat een mooi initiatief van onze Gijmelse Chiro.   Al drie jaar op rij brengt de chiro alle verenigingen van Gijmel bij elkaar om dit evenement  op touw te zetten.  De eerste vergaderingen starten al in september.  Chiroleider Thomas houdt er een nauwgezet draaiboek met afspraken en taken op na zodat alles in goede banen wordt geleid. Elke vereniging heeft zijn inbreng en draagt zijn steentje bij. 

Uiteraard kan de Gijmelander niet ontbreken.  Dit is dé gelegenheid bij uitstek om inwoners van Gijmel  wat dichter bij elkaar te brengen, en dat is toch de bedoeling van de Gijmelander.  Bovendien hadden we iets vieren.  De Gijmelander bestaat net één jaar en we zijn ondertussen met 100 leden !  Dat zullen ze geweten hebben op de Kerstmarkt, want er gingen vlot 500 gratis muffins met een kaarsje over de toonbank (met dank aan de vrijwillige bak(k)(st)ers).   En dat met een feestelijk glas cava.  Niet  verwonderlijk dat we tegen 20 uur uitverkocht waren.  Maar dat kon de pret niet bederven, want verbroedering met andere verenigingen  ging nog lang verder in de kerstbiertent van VZW Langebosheem.Voor de derde keer op rij werd de Gijmelse Kerstmarkt een gezellig en hartverwarmend dorpsfeest.  Proficiat aan alle organiserende verenigingen van de Gijmel.  Volgend jaar zijn we er weer bij ! 

Gijmel-art dekte de lading meer dan verwacht! Een twintigtal enthousiaste gijmelanders liet het creatieve beestje in zich los.
Enkele behendige dames stortten zich op een fonkelend kerstbloemstuk in de vorm van een ster. Dankzij de gedroogde bloemen en accessoires ziet dit bloemstuk in al haar glorie gegarandeerd het licht van 2011. Het moet een voorbeeldige lesgeefster geweest zijn, want alle stukjes leken perfect op elkaar!

In een apart zaaltje werden enkele modellen met potlood en penseel te lijf gegaan:  een halfnaakte adonis werd door enkele vrouwen en hun ervaren leermeester vereeuwigd op tal van vakkundige schetsen en portretten. Daarnaast zetten de bodypainters de fysieke troeven van twee vrouwelijke modellen letterlijk en figuurlijk in de verf.
Terwijl de modellen bijna versteenden van kou en onbewogenheid maar met (meer dan) volle overgave, zwoegde menig artiest tot zwetens toe (door een radiator op volle bak?)  om er iets prachtigs van te maken.

Het resultaat van al deze creativiteit werd digitaal vastgelegd door de bijna-fotografen, die tal van tips en trucs konden opsteken en toepassen in de workshop fotografie. 

En last-but-not-least: de groep die zich liet inspireren door eens wat dieper in het glaasje te kijken: met passie en overgave bracht het duo van Speranza een klein stukje Italië op de tong van onze gijmelanders. Wijnen, olijfoliën, balsamico-azijn en enkele heerlijke hapjes zullen vanaf Gijmel-art1 een aantal Gijmelse keukens binnendringen, waarvoor dank. 

Edith Willems

Kerstmis komt zo stilaan korter bij vandaar dat Hilde en ik een bloemstukje in de kerstsfeer kozen om te maken op de Gijmel-art. Doordat  we maar 2 inschrijvingen hadden, beschikten onze cursisten over een "personal coach".

Marlene Karremans

Een avondje Night of the Proms

Vrijdagavond 29 oktober was het dan eindelijk zover.

Zestien van muziek bezeten Gijmelanders trokken vol hoge verwachtingen richting Antwerps Sportpaleis want de 26de editie van The Night of the Proms werd aangekondigd als legendarisch. Het was uitzonderlijk dat het Promspodium zoveel fantastisch talent in één show kon aanbieden.

Met John Fogerty, Grace Jones, Boy George en de eeuwig trouwe John Miles op de affiche kon het dan ook niet mislopen. Uiteraard bleef ook deze editie van The Night of the Proms de  jarenlange traditie trouw, klassiek zou pop opnieuw ontmoeten. Zoals ieder jaar dirigeerde Robert Groslot het orkest Il Novecento samen met het koor Fine Fleur doorheen een  mix van pop en klassieke muziek en zorgde Carl Huybrechts op de hem passende manier voor de presentatie.

Al snel veroverde de 24-jarige Britse violist Charlie Siem alle meisjesharten voor zich. Hij blijkt één van de meest talentvolle violisten van zijn generatie te zijn en dat heeft hij vrijdagavond ook bewezen.

Nadien was het de beurt aan de excentriekelingen van de avond, Boy George met opvallende hoge veelkleurige hoeden en Grace Jones, nog steeds met prachtige stem, die haar weelderige garderobe kwam etaleren.

Na de pauze zorgde John Miles traditioneel nog voor zijn rockballade “Music (is my first love).”

Het dak van het Sportpaleis stond  pas op ontploffen  toen de verrassingsgast kwam opduiken. Niemand minder dan Barry Hay van Golden Earring bracht onvergetelijke versies van “Radar Love” en “When the lady smiles.”

En dan moest de apotheose eigenlijk nog komen.

John Fogerty, destijds de voorman van Creedence Clearwater Revival , nog steeds met dezelfde stem en de onafscheidelijke gitaar, bracht het publiek volledig op dreef met zijn bekendste solo-hits.

Jammer voor hem bleef hij toch enigszins in de schaduw staan van verrassingsgast Barry Hay.

Nadat de ganse zaal omstreeks 23.30 uur het  gebruikelijke “Land of Hope and Glory” met volle borst had ingezet kon iedereen met een goed gevoel naar huis.

Alweer een fantastische GijmeLander-avond die we niet snel zullen vergeten!