De Gaamelander Fietseling.

[Voor zij die onderstaande niet begrijpen, er volgt een vertaling onderaan J]

Et begon al derekt mee da et slegt wijr wier oep de zondag da den echte fietseling zaa deugaan. Ze hemme ons toen den dag terveuren oepgebeld (toen wast zjust Asschot zingt) oem veu te stelle da me de meundag zaane raan, twas dan toch ne beteulde. Der ware der wel ewa die nie meekonne oemdat ze e fiejestje haane of zowiet. Afin in ieder geval twas gearrengeerd da me de meundag goenge.

‘s Meundag smerreges zo oem een uur of ellef haa me afgesproke aan de kerrek in de Gaamel. Me ware mee ne man of 22, of daar oemtrent bekan. Ingrid hei toen iejest nog ewa reegelkes afgesproke over iejen of draa kiejere flowate oep heur fluikke mer doa weetek et faan nemieje van. En welle weg. Me zaane last Wollesdoenk raan en zoewe ner de Blaaberg oepper oem dan last de bos ner Ijverbeur te raan. Me konne natuurlaaik nie zoewemer last de krijmkaar passeere, da was os iejeste stopplek. Iederiejen ne krijm van de kas. Da smokt toch se. De maskes haane der wel e wa last van de biekes, allee ik hem juffraa Nikkol toch wa int rond zien slaage mee der erreme, swenst da ze aant lekke was. Toen me veut reene goenge me last Oksellijr mer doa hemme e bekke verkiejet aant rije geweest, misschien oemdat den Danny ennekik veuroep reene, allee da geun me toch niet toegeeve zanne.

Via Oksellijr ging het ner Deujen en zoewe ner Loei. Doar stont den otto me de piknik. Da hadde mutte zien toen me diejen otto uitloade se, oep ne nik en e gaa stond der e hiejel buffet me broeikes en salaat, tomatte, saazekes en e kweet nie hoeveul sjarkutterie en stukskes Franse kijs. E ferm glaske waan was den apperitif. Achteraf nog e wa druifkes en e potteke joeggoert en me konne wee veut.

Van aan de piknik zen me toen ner de VVV toore gerije, der waare der e paar die de weg kende. Aan de VVV toore hemme nog ne ferremen Duvel tegen onze lijver gekletst, me muste toch zien da me genoeg kallorieje haane veu towas te geraake he. Der waare der ook e koppel die es rap oep dieje toore gekleffert zen, mer de medderhaat bleef oep het teraaske zitte, de watjes!

As me wilde vertrekke aan de VVV toore hemme nog wa kalm mutte blaave smenst da Marleen heur sleutelke van heure vloo zoecht in der sjakkos. Man man man, was da een affijre, naa zat da sleutelke in de voejerring van die sjakkos en kreege ze da mee alle wil van de wijrelt der ni owat. Mee e bekke sevves haane ze da dan toch gevonne, de Cis haa nog mutte heullepe geluujef ek. Alle en welle veut.

Vroem last Ijverbeur en zoewe ner Testelt en Wollesdoenk. Oept leste zen me nog mee e stuk of wa iejene gen drinke in de Pub. En da wa zoewe ewat het leste. In ieder geval twas ne geweldigen dag en me hemme hiejel wa afgelache. Nen dikke mersie aan de organisatoore en da ze da volleget joar nog mooge doen.

De gijmelander fietseling

Normaalgezien zou de Gijmelander fietseling plaatsvinden op zondag 14 Augustus, tegelijk met de Fietseling Hageland Zuiderkempen. Echter er werd voor zondag erg slecht weer voorspeld. De organizatoren van de Gijmelander fietseling hebben de koppen bij elkaar gestoken en iedereen ’s zaterdags (toen was het net Aarschot zingt) opgebeld om te vragen of we de Gijmelander fietseling maandag konden houden. Het was die maandag de 15^e Augustus toch een feestdag. Enkele families hadden spijtig genoeg al andere plannen voor maandag, maar uiteindelijk werd de knoop doorgehakt en we zouden maandag vertrekken.

Die maandag morgen om half elf was de afspraak aan de kerk in de Gijmel. Een mooi groepje van 22 sportievelingen kwam opdagen. Ingrid heeft de fietseling voorgesteld en omdat fietsen in groep toch wel anders is, spraken we de regels af, een keer fluiten is een tegenligger, drie keer fluiten is stoppen (als ik het me goed herinner J). We vertrokken richting Wolfsdonk, over Blauberg naar Averbode. En iedereen weet dat je Averbode niet kan passeren zonder een bezoekje te brengen aan de likdreef. Dat was onze eerste stop, een lekker ijsje gesponsord door de clubkas. En lekker dat het was, al hadden enkelen toch wat last van de bijtjes die op het zoete ijs afkwamen. Juffrouw Nicole heeft daar nogal in het rondgezwierd... Eens terug op weg ging het naar Okselaar,maar door een moment van onoplettenheid hebben we wel wat meer van Okselaar gezien dan de bedoeling was.

Via Okselaar en Deurne ging het verder naar Tessenderlo. Daar wachtte ons de auto waar de Picknick in zat, en wat een picknick was dat. Een heel royaal buffet met broodjes, rauwkost, van alle charcuterie en Franse kaas. Als aperitief een wijntje en als dessert, druifjes of yoghurt. Na deze overvloed ging het weer verder.

Het ging naar de VVV toren, waar een volgende stop ingelast werd op het terras aan de toren. Enkele sportievelingen vonden toch nog de fut om de toren te beklimmen, de rest bleef uitpuffen op het terras. Bij vertek aan de VVV toren was er nog even verlenging van de stop want Marleen kon het sleuteltje van haar fiets niet vinden. Na wat intensief speurwerk bleek dat het ding in de binnenbekleding van Marleen’s handtas zat. Met wat hulp werd het sleuteltje opgediept en konden we verder.

Het ging terug langs Averbode over Testelt naar Wolfsdonk. Daar besloot een deel van de groep er nog een extraatje aan te breien door een laatste consumptie te gaan nuttigen in de Pub. Dat was een waardige afsluiter van een geweldige dag. Hartelijk dank aan de organisatie en op naar de episode van volgend jaar! 

Donderdag 21 juli 2011.  Christel, William, Koen, Francis, Hilde en Piet brengen hun kinderen naar het treinstation in Aarschot.  De kinderen zijn opgewonden en uitgelaten.  Je zou voor minder als je 10 dagen op kamp mag vertrekken met de Chiro.  Een vrolijk kwetterende bende is het .

Je zou het ze niet aangeven, maar de papa’s zijn net zo opgewonden.  Papa en mama vertrekken ook een beetje op kamp.  Voor een trektocht van drie dagen door Picardië in het noorden van Frankrijk.   Met de rugzak.  We voelen ons 20 jaar jonger en popelen om te kunnen vertrekken.  We houden ons nog even in, tot de kinderen echt vertrokken zijn.

Dan zetten we ons met drie wagens op weg naar Avesnelles, in de buurt van Maubeuge.  Francis en Koen volgen gemakshalve de wagen van Piet en Hilde, want die hebben een GPS.    Hun plan valt in het water als ze Piet kwijtspelen bij een tankmaneuver op de autosnelweg.  In allerijl wordt de kaart terug boven gehaald.  Zij zullen een uurtje later aankomen en niet voor dat ze Maubeuge van alle kanten hebben kunnen bewonderen.   Enigszins verontrustend als je weet dat Koen onze gids is voor de komende dagen … maar goed.

In hotel Les Paturelles voegen Ingrid, Dany, Marlene en Marc zich bij de groep.  Zij vertrokken deze voormiddag al.  Nu zijn we compleet.  Dany ontfermt zich over de dames en de rest van het gezelschap stapt weer in de wagens om 2 auto’s af te zetten in het dorpje Cuiry-lès-Iviers,  waar we over drie dagen verwachten aan te komen.  Onderweg zetten we nog een wagen op onze eerste overnachtingsplek, wat later een goede zet zal blijken. 

De rit naar Cuiry-lès-Iviers neemt heel wat meer tijd in beslag dan verwacht,  wat ons de wenkbrauwen doet fronsen. De GPS van William geraakt er ook niet wijs uit.  Volgens William hadden we er enkele dorpen geleden al moeten zijn.  Ruim een uur later passeren we het bordje “Cuiry-lès-Iviers”.   Koen , ge hebt u toch niet misrekend ? Hoe geraken wij hier ooit in drie dagen ?!  Koen lacht minzaam, maar weinig overtuigend.  Bovendien hebben we op de hele trip niet meer dan 2 cafés gezien ?!  Is dit wel zo een goed idee ?
We laten twee wagens achter  aan de kerk  en besluiten er niet te veel over te zeggen tegen de dames.

Aan het vrolijk gekwetter te horen heeft Dany de dames goed weten te soigneren.  In restaurant  La Pen’tière eten we ons laatste avondmaal  voor vertrek.  De plaatselijke cidre wordt op gemengde enthousiasme onthaald.  Na enkele flessen wijn kruipen we op tijd in ons bed.

-------------------------------

De volgende ochtend worden we om half zeven al  gewekt door slaande deuren.  Een groep wielertoeristen uit de Vlaanders op weg  naar Rome overnachten in het zelfde hotel.   Ze zagen er gisterenavond nog fris uit ondanks  een fietstrip van 180 km.  Bij het krieken van de dag zitten ze al weer op de fiets, en dat hebben we geweten. 

Aan de ontbijttafel heeft Ingrid nog een verrassing voor elkeen.  Een onnozele blauwe poncho van een halve euro uit de Wibra.  Beleefdheidshalve stop ik  die honderd gram ballast in de rugzak. 

Na het ontbijt rijden we met de resterende 2 wagens naar de startplek van onze tocht, het dorpje  Esquéheries.  Op het marktplein van het vredige dorpje laten we de auto’s achter.  Na een foto vóór de “Mairie” zetten we ons op weg.  Vanaf nu zijn we  op onze rugzakken aangewezen.   Twee kilometer verder pikken we de GR route 122 op die we de komende dagen zullen volgen. 

Even verderop in  het dorpje Leschelles ligt een kasteel dat ooit een uitvalsbasis van Napoleon was.  Het pittoreske kader brengt Koen in middeleeuwse  sferen.  Het duurt niet lang of  Chevalier Willebrordus draaft over de weg, geflankeerd door zijn schildknaap Pierre de Geymel.  Lang duurt het niet, want galopperen met een rugzak is niet zo praktisch. 

Even verder begint het te regenen.  Lap.  We trekken onze regenjassen aan.  Marlene overwint haar schroom en steekt zich in haar blauwe poncho.  Het ijs is gebroken en even later lopen we in de striemende regen als 10 blauwe PMDzakken op zoek naar een containerpark. 

In Buironfosse verlaten we even onze route om iets te gaan drinken in één van de zeldzame cafés op onze weg.  We worden beleefd verzocht om onze drankjes in een afgezonderde ruimte te consumeren.  We hadden onze PMD zakken  beter wat vroeger uitgetrokken .  Piet past de laatste Parijse mode in de hoofddeksels, de “lampadarius”, waarna Christel bijna stikt in haar koffie.  Ingrid gedraagt zich vervelend plantaardig.  Dany, is daar echt niks tegen te doen ?

Even buiten Buironfosse picknicken we in een schuur op een lege hooiwagen.  En zon komt zo waar even piepen. Als  Piet een fles Gijmelaar-porto uit zijn rugzak tovert kan de pret niet meer stuk.  Vive la France.  We leren Ingrid hoe koolzaad er uit ziet (je zou toch beter verwachten van een biologe) en doen pogingen voor een originele groepsfoto op “onze” hooiwagen.

Even verder in een bos wil Ingrid haar reputatie als biologe terug opkrikken en deelt kwistig moerasspirea uit aan de mannen.  Goed voor de prostaat.  William heeft pruimen ontdekt langs de weg en zal vanaf nu geen pruimenboom meer onberoerd laten.  Als dat maar goed afloopt.

Christel, verblind door het pittoreske karakter van het dorpje Lerzy, heeft een moeilijk moment.  Ondanks een duidelijke afspanning met roodwit lint en een kanjer van een waarschuwingsbord met uitroepteken waar je met de beste onwil niet kan langs kijken, stapt ze in de berm en zompt er bijna in weg.  Ze ontsnapt ternauwernood aan een moerasscene, maar houdt er enkel een ondergelopen schoen aan over. “Ik wou gewoon naar dat huisje gaan kijken” werpt ze op,  maar we zullen haar toch maar wat in de gaten houden de komende dagen.

Even buiten Lerzy waarschuwt een oudere man ons voor grote plassen verder op de weg en duidt daarbij de hoogte van zijn knie aan.  We lachen vriendelijk terug.  Even later hangen we in de hagen om ons langs die plassen te manoeuvreren. 

Nog enkel buien en we komen aan in Sorbais, waar de zon doorbreekt. De lang aangekondigde café blijkt opgedoekt, wat zorgt voor extra lood in onze schoenen.  Een zwart moment.  We nemen even de tijd om lang uitgerekt te zonnen aan de kerk alvorens de laatste kilometers in te zetten naar ons hotel.

Op weg naar Etréaupont horen we al van ver het vrolijke gekwetter en gegiechel  van Monique, nog voor we haar om de bocht kunnen ontwaren.   Zij is samen me Erik op de moto nagekomen en ze logeren in het zelfde hotel  Le Clos du Montvinage.  Een prachtig herenhuis met binnenkoer en met veel tapijten. 

De hotel bazin is heel vriendelijk en haar uitbundige lach werkt enigszins op de zenuwen.  Eén oogopslag op het modderig gezelschap volstaat om ons vriendelijk te verzoeken onze schoenen in de ontvangsthal uit te trekken.  In elke kamer zijn kranten voorzien om schoeisel netjes op te zetten.  Op onze sokken schuifelen we naar boven.

 De laatste kilometers sukkelde Christel met haar knieën.  Speciaal voor haar haalt Francis al zijn charmes boven en versiert voor Christel een kamer met een warm bad.  

Na een verfrissende douche nestelen we ons in de bar met halve liters Leffe.  Marc is ook niet ongehavend de dag doorgekomen.  Een joekel van een blaar op elke hiel.  Ingrids ogen fonkelen als ze zijn blaren mag behandelen met alcool.  Maar Marc geeft geen krimp.

’s Avonds dineren we copieus aan een grote tafel  in een feestelijk zaaltje voor ons alleen.   Een verfijnde de keuken en veel  wijn doet de gemoederen opflakkeren.  Het gezelschap verkiest unaniem William tot proost van de Gijmelander, Père William.  Alhoewel.  Ondertussen raken we stilaan in het stadium van “Poire William”.   Abemus Papam. 

-------------------------------

De volgende ochtend krijgen  we een uitgebreid ontbijt.  Christel  haar knieën zien het niet zitten vandaag.  William en Christel zullen vandaag volgen met de auto en de picknick voor hun rekening nemen.  Marc wordt opgelapt met “kompiet” hetgeen voor enige verwarring zorgt bij Piet.  We nemen afscheid van Monique en Erik en zetten ons terug op weg naar Sorbais. 

Het duurt niet lang of het begint weer te regenen en nu zonder ophouden.  Twee verdwaalde schapen trippelen een eindje met ons en in de striemende regen zetten we onze weg voort naar Autreppes.  God zij dank hebben we die onnozele poncho’s.  Een standbeeld voor de Heilige Ingrid is er misschien iets over, maar toch.  Het overwegen waard.  Groter dan één meter vijftig moet dat niet zijn.

De aanhoudende regen werkt op het gemoed en het wordt bij momenten stil in de groep.  Maar we stappen dapper voort.  Langs een glibberig pad klimmen we naar Solmont waar we even schuilen in een schuur.    Iets drinken , koeken binnen steken en vooral blijven lachen.  De koeien snappen het niet helemaal.

Ophouden met regenen zit er nog niet echt in.  Als verzopen katten zetten we onze weg verder naar Larzille.  Het enige café op onze weg blijkt, op het bordje “ouvert” na, potdicht.  Erg verwarrend. 

Even verderop zien we de camionette van William en Christel staan naast een schuur. Ze staan ons breed zwaaiend op te wachten met de picknick en zitten duidelijk met ons in.   We nestelen ons in het stro om ons wat op te warmen en laten ons welgevallen aan de picknick, wijn, Duvel en … jawel, een appeltaart die William en Christel op de kop hebben kunnen tikken.  Toch geen slecht idee zo een volgwagen.

 Lang blijven we niet in de schuur want het tocht er en dat kruipt in de kleren.  Opkramen en wegwezen.  Langs een donker bebost pad dat voor de gelegenheid dienst doet als beek.  In een wei zien we een groep reigers opvliegen.  Gelukkig is het gestopt met regenen , wat meteen weer wat leven brengt in de brouwerij.  Via  La Hourbe komen we aan in La Bouteille.  De naam van het dorp doet het beste verhopen, maar een cafeetje kennen ze er niet. 

Van op het pad zien we toevallig Christel op een kerkhof.  Gebogen over een graf.  Van William geen spoor.  Het is toch Christel ? Ja, toch wel.  Wat doet die hier  en waar is William ?  Scenes van gezinsdrama’s flitsen door het hoofd, tot William tussen de grafzerken verrijst.  Een mirakel van Saint William ? 

Hoe dan ook, ze hebben voor een gepast vieruurtje gezorgd dat we gretig binnen werken in de schaduw van de grafzerken.  De weg begint zelfs op te drogen onder een mild zonnetje en we leggen ons languit op straat met de voeten omhoog.  Het leven kan zo simpel zijn.

We maken nog een foto bij “une église fortifiée”, typisch voor deze streek.  Kerkjes met 3 of 4 verstrekte torens  waar de dorpsbewoners hun toevlucht zochten in tijden van nood.   Dan zetten we ons op weg voor de laatste kilometers naar Vervins.  Langs de spoorweg wordt het kuiten bijten.  Voor dit laatste stuk moeten we toch uit onze reserves  putten.  Eerder strompelend trekken we Vervins binnen naar ons hotel “ Le cheval Noir”.  We hebben er 28 kilometer opzitten.

Hoffelijk als we zijn trekken we onze modderschoenen uit, wat meteen tot verwarde blikken leidt bij de twee receptiemeisjes.  Je zou voor minder.  Gasten die zich in de ontvangsthal van hun kleren beginnen te ontdoen …

“Les clés s.v.p.  Les clés des chambers ?”  De meisjes weten schijnbaar niet waar ze het hebben.  Onthutst staren ze elkaar aan en fluisteren wat.  We snappen het niet helemaal.
“Il faut demander au patron” fluistert het snuggerste meisje.  Op zich geen slecht voorstel.  Dit is toch een hotel ?   Le patron wordt er bijgehaald, en jawel daar duiken de sleutels op.  We moeten wel op onze sokken terug naar buiten naar een aanpalend gebouw waar de kamers zijn ondergebracht. 

De kamers dateren van de jaren dertig.  De waterpas was nog niet uitgevonden.  De kamervloeren hellen af naar alle kanten, de deuren passen ternauwernood in hun hengsels en het bed piept vervaarlijk.  Francis probeert zijn charmetrucs nog eens maar met gedeeld succes.   Het wordt een koud bad. 

Le patron is deze morgen voor ons speciaal naar de markt gegaan.  Hij serveert vermicellekes met soep.  Een beetje zout, maar stevig en vooral warm om onze afgepeigerde benen wat op te warmen .  Vervolgens tong in tomatensaus die gretig wordt afgenomen.  De kippenbillen die in de soep hebben gezwommen zien er wat afgekookt uit.   “Mais vous n’allez pas mourir de faim” verzekert le patron.  De brave man, van wie de dames vinden dat hij wel eens Gérard zou kunnen heten, doet zijn best om ons te soigneren maar zo een groep van 10 personen is hij niet echt gewoon. 

Met het dessert gaat het de verkeerde kant uit.  De eerste 3 dessertborden  bestaan uit een ruime schotel  met een flansubstantie.  Naarmate de andere borden worden aangedragen, worden de porties kleiner  om uiteindelijk te verschrompelen tot een toefje.   Zonder verpinken wenst Gérard ons “un bon appetit”.  Behoudens dat het licht nog eens uitvalt en Rex, de hond des huizes, om de haverklap door het restaurant holt, verloopt het avondmaal met veel hilariteit.  In ieder geval, nous ne sommes pas mourru de faim. 

Geloof het of niet maar in het hele stadje blijkt er niet één café open op zaterdag om de avond af te ronden.  Enkel een schreeuwerige kermis tegenover Le Cheval Noir, waar we een standje vinden uit Les Hautes Fagnes uit België, die een ambachtelijke  blanche serveren.  Die kan er nog wel in.

Kort daarna kruipen we moe maar voldaan in een wiebelend bed.  Er wordt weinig gepiept.

-------------------------------

De volgende ochtend is het appel om 8 uur voor het ontbijt.  Iedereen present behalve Gérard.  De deur is nog op slot en het personeel staat te dralen aan de voordeur.  Où est Le Patron ?  Het valt Marlene plots op dat er op de deurdrempel  2 stalagmieten groeien.  Dergelijke dingen groeien enkele millimeters in honderd jaar ?!

Uiteindelijke komt Le Patron om de hoek en kunnen we plaatsnemen in de ontbijtruimte.  Druppelsgewijs wordt het ontbijt aangevoerd.  De bovenste broodjes in de mand dateren duidelijk van gisteren en zijn wat taai.  Het laatste stukje bodding heeft betere tijden gekend en laten we wijselijk aan de kant liggen.  Rex kwispelt vrolijk van tafel naar tafel.  Is dat hondenpis daar in de hoek ?

De boekhouding van Gérard  is ook niet echt wat het zijn moet.  Het vergt wat discussie alvorens de afrekening correct op tafel komt.  Nog een groepsfoto voor dit bijzondere hotel en zijn Patron.  “C’est pour la presse ?” vraagt hij.  Ge moogt gerust zijn.

En dan weer op weg voor onze laatste etappe.  Vandaag moet Marc echt wel afhaken.  Zijn blaren zien onheilspellend blauw.  Marc en Marlene zullen ons vandaag verwennen met de picknick.

Even buiten Vervins zetten we koers naar La Verte Vallée.  Het is stralend weer en dat stapt toch wel beter.  Door een vredig en glooiend landschap.  Even voorbij L’ Arbre Jolie zien we een vos in een wei en we proeven alle pruimen die we tegenkomen.  We passeren een oorlogsmonument waar Le Moche 22 dorpsbewoners fusilleerde. 

In Plomion wachten Marc en Marlene ons op in het enige café van het dorp.  De café-uitbaatster is 80 jaar.  Drie tafeltjes  en een toog uit de jaren zestig.   Het café zit meteen vol en we drinken de voorraad Kronenbourg op (5 pintjes), waarna we ons zonder schroom storten op de Belforth. Picknicken doen we buiten in het gras want het is stralend weer.  Heerlijk met sla en tomaten en komkommer met tonijn en zalm en een blikje poes.  Dat laatste had Francis net op tijd door. Ha, die Marc.

Francis en Ingrid stellen hun diensten als masseur ter beschikking.  Hilde laat het zich welgevallen en Francis glundert.  Père William overwaakt dat als zedig verloopt.  De kuiten volstaan, Cis.

Verkwikt zetten we onze weg verder richting Bancigny en Jeantes.  In de versterkte kerk aldaar heeft de Hollandse schilder Van Eyck zich recent nog uitgeleefd.  Moderne maar levendige taferelen sieren de kerk.  Even voor Saint Clément zien we een hertje.  Elk moment verwachten we Marc aan een klaterend beekje, maar het welke ?   In ieder geval duurt het net iets te lang en de kilometers beginnen stilletjes door te wegen.  Even verder ligt Marc in te dommelen op een bank, met de Duvels koel in de beek.  Yes ! 

William laat zich ontvallen dat hij bij vertrek een fles Champagne in de auto had gelegd.  Die gaan we kraken, maar niet vóór we aan ons eindpunt zijn.  De Champagne belandt ook in de beek om te koelen.   Het vooruitzicht van een feestelijke toast geeft ons vleugels voor de laatste etappe van onze 3-daagse.  Piet vergeet zo waar de kaart op de picknicktafel.  De kaart die hij in drie dagen niet losgelaten heeft.  De vermoeidheid  eist zijn tol.  Met enige ongerustheid laten we Marc achter bij de Champagne.

Stilaan dringt het tot ons door dat het over enkele kilometers afgelopen is.  Onze 3-daagse zit er bijna op.  In de afdaling naar Cuiry-lès-Iviers worden we geflankeerd door zonnebloemen en rode kolen.  Een feestelijke intrede.  Een laatste keer zetten  Pére William en zijn Chevaliers de Geymel een galop in net als  in de film van Monthy Python met die kokosnoten.  Marc lacht ons tegemoet met de Champagne in aanslag  en we toasten uitbundig en wensen elkaar proficiat. 

Een oud mevrouwtje passeert en vraagt naar de reden van al die uitbundigheid.   We leggen haar uit dat we er net 76 kilometer hebben op  zitten. 
Ze lacht minzaam: “ C’est beau la jeunesse ”.

------------------------------- 

Bedankt Piet voor dit fantastische verslag. Zo zit deze tocht voor eeuwig in ons geheugen...

Bekijk ook de ganse foto reportage van deze 2-daagse!!

Op zondag 26 juni verzamelden de wandelaars (en amateurwandelaars, waaronder ikzelf) aan de kerk. De ene was al wat wakkerder dan de andere. De kinderen keken wat onwennig naar elkaar: “Wie gaat er allemaal mee?”, “Welke avonturen staan er ons te wachten?”. Met kloppende hartjes van kleine (én grote?) kinderen vertrokken we richting Ardennen. Weliswaar even met een omweggetje: afrit af, recht door de achterbuurten van Luik, om dan weer op precies dezelfde autostrade te belanden waar we net afgereden waren… (Hebben alleen wij dit opgemerkt?) Naarmate we meer en meer de Ardennen naderden, kwam de zon meer en meer door de wolken. En het werd stralend weer!!! Wie had dat gedacht na een dag vol gietende regen? Ach, de modder en de slippartijen namen we er met plezier bij. En daar stonden we dan, klaar om met volle moed en volle goesting aan onze tocht te beginnen onder een stralende hemel! (nadat iedereen nog even aan “wildplassen” had gedaan omdat het plaatselijke en enige café nog gesloten was.)

Ingrid nam chiro-gewijs het voortouw. Nog maar net op pad nam ze de – op 1 na- jongste bengels mee op sleeptouw. Onze jongste bengel werd in een rugzak door papa meegenomen. Wat niet altijd met haar zin was als ze het plezier van haar broers zag. Zij wilde ook wel zelf over die bruggetjes stappen of eens op de keien het water oversteken! En onze 5-jarige jongens en hun klasgenootje waren niet te stuiten! Door adrenaline gedreven (én Ingrid haar peptalk!) stapten ze op smalle rotspaadjes (mama had meer schrik dan zij!), sprongen ze van de ene steen naar de anderen (en anders werden ze wel door verschillende helpende handen even over de rivier “gevlogen” naar de andere kant) en klommen en liepen ze maar! Of ze moe waren? “Neen hoor” riepen ze in koor. Kortom, ze hadden energie voor de ganse groep! De sfeer zat er in elk geval bij iedereen goed in. Even zaten we aan de foute kant van de rivier, was er twijfel welke kant we op moesten. Maar dit gaf ook grappige situaties: eerst enkelen op een modderig paadje helemaal naar boven sleuren (na meermaals naar beneden te slippen), eens helemaal boven bleek dan inderdaad dat we aan de foute kant van de Ninglish Po zaten, dus… iedereen weer naar beneden: stappend, glijdend, zich aan boomwortels of takken vastklampend of even een modderbad nemend! Tussendoor af en toe even verpozen, wat wachten op iedereen en dan weer verder: over boomstammen, klauteren tussen boomtakken door, over rotsen…  (Fijn, ik voelde me weer helemaal als kind op chirokamp!)

’s Middags was het tijd om wat te picknicken. Iedereen haalde zijn knapzak boven en genoot van de rust en de omgeving.  Daarna bezochten velen even het “plaatselijke” toilet tussen mier en mug… En we konden er weer tegen voor de tweede helft van de dag! Na een tijdje verdeelden we ons in 2 groepen: eentje met de kleinere kinderen die de korte tocht gingen doen en eentje met diegenen die voluit gingen voor de langere wandeling.

Ik en mijn man gingen met onze drie kapoentjes voor de korte wandeling. Onderweg kwamen we aan een uitkijkhut. Even pauzeren en voluit genieten van de eindeloze vergezichten. Adembenemend gewoon! En de tijd nemen voor een groepsfoto! Vooral van al die bewonderenswaardige kinderen die het toch maar gepresteerd hebben van zo superflink te wandelen! En dan weer op pad. “Wanneer mogen we gaan pootje baden?” Onderweg zouden we aan onze zijkant, wat lager gelegen dan de bosweg, de natuurlijke glijbanen in het water tegenkomen en daar zouden we dan de kinderen wat in het water laten spelen. Helaas zagen we de Ninglish Po niet zo direct … en we wandelden en wandelden maar … tot we weer bij de parking aankwamen! Al de kinderen die bij ons waren hadden zich zo verheugd op het pootje baden. Dus zat er niets anders op dan nogmaals aan de tocht te beginnen! Toen we eindelijk bij de glijbanen kwamen leken die uitgeslepen glijbanen in de rotsen ons toch iets te ruw voor de kinderen.

Dus zijn wij met de 4 jongste bengels naar een rustiger stukje rivier gewandeld om er wat te spelen, de oudere kinderen trokken met een andere vader nog wat verder om een ruwer stukje water op te zoeken. Onze kinderen vermaakten zich uitstekend en genoten van het verfrissende water! Ze bouwden dammen, sleurden met takjes, hielden een watergevecht… Ook mama en papa moesten mee het water in. (En daar waren mijn vermoeide voeten heel dankbaar voor!) Trouwens , kinderen zijn zo’n heerlijk excuus om zelf zo af en toe terug mee “kind” te kunnen zijn! En dan na een uurtje plonzen, gingen we de andere groep vergezellen die zich ondertussen reeds op het plaatselijke terras genesteld hadden. En dat deed deugd! Ook hun namiddagwandeling was erg mooi en fijn geweest! De drankjes gingen er vlot in bij iedereen. En de kinderen zochten verkoeling bij een ijsje. De perfecte afsluiter van een superleuke dag.

Het was gewoonweg een superformidastische dag en de afwezigen weten niet wat ze gemist hebben! We hebben intens genoten van de geleverde inspanning, het ontspannende geluid van het kabbelende water, de prachtige natuur, de babbeltjes onder vrienden en de glunderende kindergezichtjes!

Kortom, een ideale dag om de laatste schooldagen aan te kondigen en stilletjes de grote vakantie binnen te sluipen… Het vakantiegevoel was er alvast!

bedankt Ilse voor het geweldig toffe verslag!

12 Gijmelanders ontdekken tijdens Moto-tour een  nieuw (geheim?) Waals irrigatie systeem.

Vandaag (5/6/2011) ging de 2^de Gijmlander moto tour van start!  Van de “bakken” regen die Frank de Boosere had aangekondigd was er bij het vertrek niets merken.  Marc  had het nog even nagekeken: “De buienradar is ons gunstig gezind” zei hij.  Acht moto’s reden van de Gijmel, via Pellenberg, Beauvechain, Ramilles en Marche les Dames richting Maredsous.

In de Samson vallei, zouden we een eerste stop houden.  De Vallei lag er verlaten bij,  vorige week nog,  bij de verkenning van de tour,  stonden er nog een honderdtal legertentjes in de vallei.   Nu waren de cafeetjes en tavernes gesloten of ze hadden hun terras niet opgezet. Men verwachtte hier duidelijk iets.

Een tiental kilometer verder, in Naninne konden we de patron van “Café Vieux Naninne” ervan overtuigen om toch enkele stoelen op zijn terras te zetten. In een moeilijk verstaanbaar Frans mompelde de man iets van ”exception pour plui mais ca IRA”   We konden er niet veel van maken, de brave man had ook niet zoveel tanden en dan is goed articuleren niet altijd evident. Om ons nog wat op zijn terras te houden zette hij ons nog enkele schoteltjes voor met lekkere saucissen, we dronken een tweede. Vooral die “IRA” klonk ons vreemd in de oren,  het leek wel alsof de brave man ons voor iets wilde waarschuwen.

Onderweg naar Maredsous zagen we in Yvoir enkele donkere wolken op ons afkomen. We hadden alle vertrouwen in de buienradar, deze wolken vervoerden geen massa die voor een Gijmelander bestemd was.  Een afwisseling van lichtflitsen en donderslagen was waar te nemen. Bij de derde knal trok een cumulus stratus zijn sluizen open. Het begon te regenen. De verhitte velden en akkers schrokten gretig het natte vocht op, om het even later weer te verdampen. Het was een prachtig schouwspel van regen, donder en dampende einders. Eens de grens met Frankrijk overschreden stopte het met regenen. Van een lokaal regenbuitje gesproken…

In Gisvet (FR) hielden we onze Pick nick stop, de broodjes werden bovengehaald, een tas heerlijke koffie deed ons goed.

Van Gisvet reden we naar Heer Sur Meuse. Het leek wel alsof de regenbuien ons, eens op Waalse bodem, stonden op te wachten om ons verder te vergezellen.  Nog meer dan in de voormiddag werden we achtervolgd en (regelmatig ingehaald) door fikse regenbuien afgewisseld met bliksems en donderslag. Houyet, Havelange, en Modave werden haastig doorkruist, de mooie kastelen langsheen de route bleven verscholen  achter een regengordijn.

In Huy hadden we een kleine voorsprong kunnen nemen op de regenvlagen. Op de markt hielden we halt voor een laatst drankje. De terrasgangers, genietend van het zonnetje, keken wat vreemd naar onze doorweekte motokledij. Het zou niet lang duren of de eerste druppels deden het marktplein  leeglopen.

Van Huy, reden we over de nationale wegen, richting Gijmel, uiteraard af en toe begeleid door een vlaag van warme regen.

Even voor het bord “Welkom in de provincie Vlaams Brabant”, ergens tussen Jodoigne en Tienen, namen enkele verdwaalde druppels van ons afscheid.  Verrassend hoe we opnieuw die hete gloed van de zon op onze wangen voelden. We reden langs bieten en korenvelden die snakten naar regen.  Onze banden kleefden opnieuw aan het hete asfalt, we genoten van de laatste bochten.

Om 18u15 eindigde de rit op het kerkplein in onze alom vertrouwde Gijmel.  Er werd nog druk nagepraat  in Café t Hoekse.   De klimatologische, meteorologische, ongelijke geografische kwantitatieve bedeling  van de neerslag deed  heel wat vragen rijzen. Ook woorden van de patron van “Café Vieux Naninne” kwamen terug naar boven, vooral die “IRA”.

Pas toen vielen alle stukjes van de puzzel in elkaar.  Wij, Gijmelander-motards, zijn ongewild getuige geweest van een lokaal Waals experiment “IRA” of “ Irrigation Regionale de l’ Agricole”.  Een  meteorologisch irrigatiesysteem dat in werking gezet wordt bij lange droogte. De wolken met regen bestemd voor België en noordelijkere gebieden, worden dan stuk geflitst (de bliksems) boven Wallonië de donders doen de wolken verder openscheuren met het hierboven beschreven resultaat als gevolg.

We vroegen ons af of we Bart De Wever hiervan niet op de hoogte moesten brengen. Dergelijke experimenten zorgen voor  een communautair onevenwicht in de verdeling van regenwater. In tijden van extreme droogte en extreme begrotingstekorten, een item dat mag aangekaart worden bij Elio…

Gijmel 5 juni 2011

De reporter.

Noot:  Zij die niet weten waarover ik het heb klikken hier even door naar Wikipedia. Ze zullen dan ook meteen  het verhaal begrijpen…. http://nl.wikipedia.org/wiki/Irrigatie

Terwijl volgens eeuwenoude Poolse traditie op Paasmaandag alle vrouwen worden natgegooid met water door de mannen hadden enkele knappe Gijmelanderkoppen op deze zonovergoten dag een minstens evenwaardig alternatief in petto.

Bij het krieken van de dag werd verzamelen geblazen onder Fatima’s klokkentoren en ging de trip in één zucht  over de E314 tot in Valkenburg.  Op een heuvelrug even buiten de stad lag het doel : een door mergelsteen opgetrokken hutje dat ons, via een draaitrap van wel 200 treden (ik heb ze zelf geteld) toegang verschafte tot de mergelgrotten. Je kon kiezen :  ‘grotbiken of een leuke zoektocht samen met de kleinere kinderen. De fietsers werden voorzien van een aangepaste mountainbike, een goed voorlicht en een stevige helm,  noodzakelijk want meermaals moest je goed bukken om overal doorheen te raken.  Regelmatig schuurde er wel ergens een helm tegen het mergelplafond.  Fascinerend om te zien hoe mensen zo diep onder de grond onder primitieve omstandigheden een enorm doolhof hebben gecreëerd. Bij elke groep hoorde een prima gids die ons door dit labyrint leidde.  Een unieke belevenis  die voorbij vloog, 10 km werd er afgelegd. De stappers kregen onderweg wat opdrachten te verwerken en dienden zelfs blootvoets door een ondergronds koud stroompje hun weg te banen.

Eenmaal terug bovengronds kondigde een schitterende middagzon het perfecte picknickweer aan.  We reden daarvoor enkele kilometers verder de natuur in.  De organiserende GijmeLanders hebben hier iedereen met verstomming geslagen : in geen tijd werd temidden van een wijds panorama een Bourgondisch buffet tentoon gespreid. Iedereen kon naar hartenlust zelf z’n broodjes samenstellen en met een lekker glaasje wijn het malse gras inploffen en puur genieten van de omgeving en dit stukje Gijmel in Nederland.  En zeker de desserts niet vergeten : van meloen tot paaseitjes, aan alles was gedacht. Zij die dit willen overtreffen zullen stevig uit hun pijp mogen komen!

De picknickplaats was strategisch goed gekozen en lag op een wandelroute die ons door de natuur en door Valkenburg zou leiden. Dit was het namiddagprogramma. In Valkenburg werd iedereen een uurtje ‘losgelaten’ en werden de nog vrije terrasplaatsjes al vlug ingepalmd door dorstige GijmeLanders. We mogen onze afkomst niet loochenen hé.

De wandeling door het Geuldal was prachtig, we konden zelf aan den lijve ondervinden hoe heuvelend deze streek wel is, maar zes kilometer was voor iedereen best haalbaar.

Het was 18u toen we terug aan onze auto’s waren en bij een glaasje eensgezind konden beamen dat dit een topdag was geweest, volledig te danken aan deze vereniging en zijn schitterend organisatieteam. Een dikke dankjewel van iedereen aan Francis, Marlene, Sonja en Ingrid!

We keken er al een tijdje naar uit, de tweede editie van de gijmelanderquiz.

Om acht uur werden we verwacht in het lokaal van de Kwebbels te Langdorp. Een andere locatie dan vorig jaar maar daarom niet minder geschikt. Het zaaltje was gezellig ingericht en bij binnenkomst zat de sfeer er al goed in. Er waren zeker tien ploegen van 4 tot 6 personen.

De vragen waren heel uiteenlopend. Denk, doe en weetvragen voor elk wat wils dus. Sport, aardrijkskunde, tv, raadsels , spreekwoorden en nog veel meer. Zelfs appels, pils en cola proeven zaten erbij, en natuurlijk ook een heleboel foto’s herkennen.

Na 4 vragenrondes werd er een welverdiende pauze ingelast. De tussenstand werd ook meegedeeld dus we wisten wie er een tandje moest bijsteken.

Na de quiz werden alle vragen door de jury beoordeeld en de eindstand kregen we dan ook te horen. Ze zeggen altijd deelnemen is belangrijker dan winnen maar toch de competiestrijd zat er goed in.

Voor de eerste drie ploegen was er een prijs voorzien, een grote fles Duvel. De rode lantaarn kreeg een fles wijn als troostprijs. Ook werden de origineelste antwoorden voorgelezen. Iedereen lag in een deuk.

Zoals je kan lezen was het weer een leuke avond. Op naar de derde editie zou ik zeggen. En voor diegene die er dit jaar niet bijwaren volgende keer beter.

Op zaterdag 29 januari zetten we het jaar als Gijmelanders al goed in met onze allereerste activiteit op de kalender: een avondje bowlen bij Delen in Herselt. Ondanks de wat aarzelende eerste worpen van bepaalde Gijmelanders,  bleek deze avond al snel een succes te worden.

Dat sommige, ietwat onzekere,  leden zich waagden aan een nieuw avontuur was al snel duidelijk bij het begin van de avond.  Excuses als: ‘dat is wel mijne eerste keer’ of ‘ik kan da nie zo goe zunne’ werden regelmatig de ether ingestuurd.  Er werd dan ook vrij paniekerig gereageerd als de bal “weer eens”  voor de zoveelste keer in de goot terecht kwam. Maar dankzij de gezellige sfeer en de nodige consumpties werden we allemaal wat losser en -raar maar waar- stukken zelfzekerder!  Ons balgevoel groeide en dat leverde bij sommigen mooie resultaten op, allé bij de meesten toch J!

Ook de kids leefden zich enorm uit en konden deze familie-activiteit zeker smaken.  Zij bevonden zich immers op wat minder onbekend terrein.  Dankzij de vele verjaardagsfeestjes bij Delen’s Bowling ontpopten ze zich al snel tot echte bowlingkampioenen. De vele mama’s en papa’s zagen dat het goed was…

Tijdens onze laatste “spares” en “strikes” werden de lichten gedoofd en de muziek klonk plots veel luider. Het disco-bowlen was dan ook een mooie, swingende afsluiter van deze bijzonder leuke avond. De afwezigen hadden weer eens ongelijk!

Op naar de volgende Gijmelanderactiviteit… 

De Gijmelse Kertsmarkt.

Wat een mooi initiatief van onze Gijmelse Chiro.   Al drie jaar op rij brengt de chiro alle verenigingen van Gijmel bij elkaar om dit evenement  op touw te zetten.  De eerste vergaderingen starten al in september.  Chiroleider Thomas houdt er een nauwgezet draaiboek met afspraken en taken op na zodat alles in goede banen wordt geleid. Elke vereniging heeft zijn inbreng en draagt zijn steentje bij. 

Uiteraard kan de Gijmelander niet ontbreken.  Dit is dé gelegenheid bij uitstek om inwoners van Gijmel  wat dichter bij elkaar te brengen, en dat is toch de bedoeling van de Gijmelander.  Bovendien hadden we iets vieren.  De Gijmelander bestaat net één jaar en we zijn ondertussen met 100 leden !  Dat zullen ze geweten hebben op de Kerstmarkt, want er gingen vlot 500 gratis muffins met een kaarsje over de toonbank (met dank aan de vrijwillige bak(k)(st)ers).   En dat met een feestelijk glas cava.  Niet  verwonderlijk dat we tegen 20 uur uitverkocht waren.  Maar dat kon de pret niet bederven, want verbroedering met andere verenigingen  ging nog lang verder in de kerstbiertent van VZW Langebosheem.Voor de derde keer op rij werd de Gijmelse Kerstmarkt een gezellig en hartverwarmend dorpsfeest.  Proficiat aan alle organiserende verenigingen van de Gijmel.  Volgend jaar zijn we er weer bij ! 

Gijmel-art dekte de lading meer dan verwacht! Een twintigtal enthousiaste gijmelanders liet het creatieve beestje in zich los.
Enkele behendige dames stortten zich op een fonkelend kerstbloemstuk in de vorm van een ster. Dankzij de gedroogde bloemen en accessoires ziet dit bloemstuk in al haar glorie gegarandeerd het licht van 2011. Het moet een voorbeeldige lesgeefster geweest zijn, want alle stukjes leken perfect op elkaar!

In een apart zaaltje werden enkele modellen met potlood en penseel te lijf gegaan:  een halfnaakte adonis werd door enkele vrouwen en hun ervaren leermeester vereeuwigd op tal van vakkundige schetsen en portretten. Daarnaast zetten de bodypainters de fysieke troeven van twee vrouwelijke modellen letterlijk en figuurlijk in de verf.
Terwijl de modellen bijna versteenden van kou en onbewogenheid maar met (meer dan) volle overgave, zwoegde menig artiest tot zwetens toe (door een radiator op volle bak?)  om er iets prachtigs van te maken.

Het resultaat van al deze creativiteit werd digitaal vastgelegd door de bijna-fotografen, die tal van tips en trucs konden opsteken en toepassen in de workshop fotografie. 

En last-but-not-least: de groep die zich liet inspireren door eens wat dieper in het glaasje te kijken: met passie en overgave bracht het duo van Speranza een klein stukje Italië op de tong van onze gijmelanders. Wijnen, olijfoliën, balsamico-azijn en enkele heerlijke hapjes zullen vanaf Gijmel-art1 een aantal Gijmelse keukens binnendringen, waarvoor dank. 

Edith Willems

Kerstmis komt zo stilaan korter bij vandaar dat Hilde en ik een bloemstukje in de kerstsfeer kozen om te maken op de Gijmel-art. Doordat  we maar 2 inschrijvingen hadden, beschikten onze cursisten over een "personal coach".

Marlene Karremans