De zeepkistrace sept 2012 |
Geschreven door Ingrid Van der Auwera |
donderdag 24 januari 2013 21:47 |
Adrenaline in een zeepkist. Ik rij met mijn remorque naar Aarschot. Naar de Orleanstoren . Het hoogste punt van de stad. In de remorque staat onze zeepkist waar we de voorbije maanden hard aan gewerkt hebben en waarmee we vandaag deelnemen aan de 2de Aarschotse zeepkistenrace. Wij zijn William, Nadia, Walter, Bert, Francis, Bart en ik. William is het brein achter het concept. De man met een visie. Een visie die gepaard gaat met een ontwapenende naïviteit die enkel de grootsten kenmerkt. Met een arendsoog ook voor de perfecte baanligging. Overgevlogen uit de Ferrari werkstallen in Milaan. Onze maestro carrosserieri.
Maar met een carrosserie alleen zijn we er nog niet. Er moesten ook houten vleugels ontworpen en gefabriceerd worden. De zachte houttoets in het strakke metaal. “The female touche” als het waar . Afmeten, uitzagen, lijmen en persen, sensuele rondingen freezen. Ook daar hebben wij een specialist voor. En wie zegt sensuele rondingen, die zegt … Walter. Daarmee waren de contouren van onze zeepkist klaar. Weliswaar nog een naakte zeepkist. Deze week nog werd onze zeepkist ondergedompeld in een flachy Ferrari kleurtje en werd ze afgewerkt met Gijmelander-logo en enkele toepasselijke tierlantijnen. Hiervoor zorgden Bert, Bart, Francis en Nadia. Speciale dank gaat ook uit naar mijn vrouwtje Hilde. Voorbije nacht zat ze nog achter haar naaimachine onze Gijmelandervlag te stikken. Dames die over een naaimachine beschikken, weten dat die dingen op het moment dat ze het moeten doen, altijd blokkeren en tegen sputteren. Het heeft veel geduld en overgave gekost maar deze nacht was onze wimpel klaar. Nog even het strijkijzer erop om de laatste plooien glad te strijken en klaar … Maar dat bleek niet zo verstandig. De stof van de wimpel liet zich niet strijken en plots stonden de contouren van ons strijkijzer voor eeuwig gebrand in onze wimpel. Hildes personal touch.
Nu rij ik met enige trots de wei aan de Orleanstoren op. Bert, Bart en William staan mij al op te wachten. Als grote jongens laden we onze zeepkist uit en fier rijden we naar de inschrijfbalie. Er staan al vier zeepkisten, maar dat zal niet lang duren. Een half uur later staan 25 zeepkisten op een rij. Sobere zeepkisten. Kleurrijke. Gammele, maar ook gestroomlijnde bolides. We taxeren elkaars zeepkisten en onderhouden ons als professionele ontwerpers. Concurrenten worden gewikt en gewogen. Maar we zijn er gerust in. Onze zeepkist mag er zijn. Compact, knus, fier en stijlvol. We kleven ons racenummer 4 op de zeepkist en gaan het parcours verkennen. De eerste 150m van het parcours is het steilste. Hier moeten we snelheid maken. Om ongelukken te vermijden is er een S-manoeuver met autobanden voorzien dat moet dienst doen als snelheidsremmer. Dat ziet er pittig uit. Onderaan het steilste stuk is de chicanne. Een grote S-bocht geflankeerd met strobalen en dranghekken. We bestuderen hoe we dit obstakel het best nemen. Daarna is er een lange maar zachte helling tot aan de Grote Markt. En dan is het tijd voor de eerste manche. Knielappen, elleboogbeschermers, mijn helm en de zwarte motorjas van Francis. Stoer en sexy. Ik ben opslag dubbel zo breed J. De rempook werkt op zich goed, maar op volle snelheid is de stuurinrichting net niet stabiel genoeg om één hand los te laten. Vervelend. Maar Bart heeft daar iets op gevonden. Een stuk touw aan de rempook en het andere eind met een lus rond mijn schoen. Een geïmproviseerde rempedaal, maar het werkt. Hoop ik. De zenuwen laten zich stilletjes voelen. Zijn deze kwajongenstreken nog wel iets voor ons ? De start wordt aangekondigd door de luidsprekers en de zeepkisten bewegen zich naar de startplaats. Netjes achter elkaar. Wij dus als vierde. De eerste zeepkist zet zich in gang en raast naar beneden. Dju … dat gaat precies snel. Ik klem het stuur wat steviger vast. Walter en William nemen positie achter de zeepkist om mij af te duwen. Daar hebben ze een loopstrook van ongeveer 10 meter voor. “Gijmelanders. Zijn jullie er klaar voor ?” galmt het door de luidsprekers. “JAAAA” schreeuwen we ons in koor moed in. “Drie … twee … één …. STAAART”. En William en Walter zetten het op een lopen. De zeepkist trekt zich in gang en ik schiet vooruit. Enkele meters en Walter en William moeten mij lossen. Ok , ik ben vertrokken. There is no way back, tenzij de absolute afgang. Rustig Piet. Een vlotte start en ik maak snel vaart . De snelheidsremmer en de zwarte autobanden flitsen onder de vleugels van de zeepkist door. De stuurinrichting functioneert goed en … hoeps … ik ben voorbij de snelheidsremmer. Nu gaat het nog iets steiler naar beneden en ik laat de zeepkist voluit gaan. Ik zie de muur van strobalen. Een grote menigte verdringt zich aan de drangrekken om onze zeepkist te zien crashen natuurlijk. Maar dan kennen ze het Gijmelander zeepkistenteam nog niet. Ik leg de zeepkist strak in de binnenbocht en raas langs de joelende menigte. De zeepkist trilt en schudt. Ik houd het stuur strak en vlieg de chicanne over naar de ander bocht. Geconcentreerd en stijf van de adrenaline langs de andere binnenbocht en hoeps de zeepkist snelt de Tiensestraat in. Een opluchting. Het ergste is gepasseerd en nu is het alleen nog genieten. Vanuit mijn ooghoeken zie ik rode petten passeren. Gijmelanderpetten. Die staan te juichen en te supporteren. Applaus en gejoel langs het parcours. Ik wordt zo mogelijk nog ietsje breder. Het stuur loslaten durf ik niet want het gaat een stevige vaart. Een groet en een blik naar het publiek kan er nog af. In de verte duikt de finsh op. Heerlijk . Dit is honderd procent genieten. Tot aan de kasseistrook waar de zeepkist grillig begint te hotsen en te botsen. Ik klem het stuur nog wat strakker vast. Ik heb de indruk dat de zeepkist meer hobbelt dat rijdt, maar het gaat nog een stevige vaart. Glorieus hobbel ik de Grote Markt op waar de omroeper onze zeepkist met veel bravoure onthaalt. Luid applaus stijgt op als ik over de finish hobbel richting strobalen. En nu komt het geïmproviseerde remsysteem van Bart van pas. In enkel seconden vindt de zeepkist haar rust terug en en taxi ik “de parking” op. Prachtig. Adrenaline ten top. Trillend stap ik uit de zeepkist en hoor complimenten mompelen uit het publiek achter de dranghekken. Fier als een pauw zoek ik mijn raceteamgenoten tegemoet en we vallen elkaar in de armen. Daarvoor doen we het toch ! |
Laatst aangepast op vrijdag 20 januari 2017 14:14 |